Łódzki Al Capone, Don Corleone z Bałut, żydowski Janosik... Maks Bornsztajn zwany Ślepym Maksem - jeden z największych polskich gangsterów. Przebiegły, sprytny i silny - król mrocznego półświatka Łodzi lat 20. i 30. XX wieku. Zaczynał jako kieszonkowiec, ale jego kariera błyskawicznie się rozwinęła. Dzięki korzystnym sojuszom z hersztami znaczących szajek zdystansował przestępczą konkurencję, a najsilniejszego uczynił swoim teściem.(http://www.matras.pl/slepy-maks-historia-lodzkiego-ala-capone.html)

Kapuściński dowiódł, że dziennikarstwo może zbliżyć się do sztuki. Chciał poznawać, rozumieć, a dopiero potem wyjaśniać. Miał w sobie nienasyconą ciekawość świata, któremu przyglądał się z zadartą głową, nigdy z góry. Zabierał czytelników w podróż, brał ich za rękę i razem z nimi szedł w nieznane. I marzył do końca swoich dni - pewnie dlatego pozostał wiecznie młody. Wojciech Jagielski W swym pisarstwie był ascetycznym wyznawcą czystości języka i śmiertelnym wrogiem cynizmu oraz zakłamania. Powtarzał uparcie, że warunkiem dobrego pisarstwa...(matras.pl/to-nie-jest-zawod-dla-cynikow-187914.html)

Meg Gardiner to autorka, której wielbicielom kryminałów przedstawiać nie trzeba. Wydała dotąd 12 powieści, a wśród nich bestsellerowy cykl o przygodach Jo Beckett. Teraz na rodzimym rynku ukazuje się „Tropicielka Cieni” –pozycja dla miłośników mocnych wrażeń. Bohaterką tego trzymającego w napięciu thrillera jest Sarah Keller, profesjonalna „łowczyni głów”. Prywatnie Sarah opiekuje się 5- letnią, przybraną córką Zoe. Jej biologiczna matka, a zarazem siostra Keller, Beth, została zamordowana, zaś ojciec dziewczynki zaginął. Sarah i Zoe wiodą względnie spokojne życie, dopóki dziecko nie trafia do szpitala, a wykonane badania ukazują niewygodne fakty. (http://www.matras.pl/tropicielka-cieni.html)

Londyn, rok 1816. Właśnie skończyła się wojna z Napoleonem. Z kontynentu po pięciu latach pracy w charakterze asystenta chirurga wojskowego Aleca Comriego powraca dziewiętnastoletni Will Starling, wychowanek dziecięcego przytułku. Zarozumiały, czarujący i skrzywdzony przez los chłopak pomaga poczciwemu Comriemu prowadzić lekarską praktykę w szemranej londyńskiej dzielnicy Cripplegate. Ich działalność wymaga nawiązania trudnego sojuszu z trupiarzami: rabusiami grobów zaopatrującymi chirurgów i anatomów w zwłoki do sekcji, oraz uzyskania przychylności wszechmocnego Dionysusa Athertona, najjaśniejszej spośród gwiazd wschodzących na firmamencie londyńskiej chirurgii.(http://www.matras.pl/trupiarz.html)

W pewien styczniowy poniedziałek Ewa i jej babcia decydują się na „wielką ucieczkę”. Babcia ma 79 lat i właśnie rozstała się z dziadkiem, a jej wnuczka Ewa przeżywa wewnętrzny kryzys – nie potrafi się zdecydować na jednego z dwóch mężczyzn swojego życia. Podczas burzliwej podróży do Włoch pada wiele ważnych i trudnych pytań: Ile kompromisów wytrzyma związek? Ile razy można zaczynać od nowa? Czym się kierować, podejmując decyzje? I jeszcze: Jakie to uczucie, być jak Sophia Loren?...(http://www.empik.com/w-pogoni-za-miloscia-heinrich-sabine,p1107829437,ksiazka-p)

Opowieść o życiu codziennym w niezwykłym okresie historii naszego kraju, jakim były pierwsze lata po zakończeniu drugiej wojny światowej. Pomimo wielkich zniszczeń, bolesnych zmian ustrojowych, jakie nastąpiły wraz z dostaniem się Polski pod bezpośredni wpływ ZSRR, radość z końca wojny była przecież powszechna. Naród polski, choć stopniowo przegrywał walkę o polityczną niezależność, przejawiał niezwykłą wolę życia, pragnienie normalności, zdumiewającą przedsiębiorczość. Zanim nastąpiło całkowite zapadnięcie „żelaznej kurtyny”, pełne umocnienie niechcianej przez większość społeczeństwa władzy ludowej, można było obserwować w Warszawie, ale także w innych miastach, fenomenalne zjawisko odradzania się życia w ruinach. Rozkwitał handel, rzemiosło, wyrastały jak grzyby po deszczu kawiarnie i jadłodajnie. Do kraju wracali rodacy z różnych zakątków świata, odnajdywały się rodziny. Barwną narrację przeplatają liczne fragmenty wspomnień, dzienników, listów i artykułów prasowych z okresu tuż po wojnie. Tekstowi towarzyszą ilustracje obrazujące atmosferę tamtych lat...(http://www.matras.pl/w-powojennej-polsce-1945-1948,p,227711)

Na jeden fatalny moment Tinka spuszcza z oczu swoją śpiącą córkę Lucie podczas zakupów w hali targowej w Goteborgu. Kiedy się odwraca, dziewczynka jakby zapadła się pod ziemię. Pierwsza chwila przerażenia szybko zmieniła się w straszliwą wieczność...(http://www.matras.pl/zabij-jesli-potrafisz.html)

Wciągająca, prawdziwa opowieść o mrocznej stronie dziennikarstwa i kulisach japońskiej przestępczości zorganizowanej, która pokazuje obraz japońskiej kultury, jakiego nikt nie zna. To intrygująca kronika przemiany młodego dziennikarza w doświadczonego reportera, za którego głowę yakuza wyznaczyła wysoką cenę. Jake Adelstein jest jedynym amerykańskim dziennikarzem śledczym, który poznał od środka hermetyczne biuro prasowe tokijskiej policji. Przez dwanaście lat pisał o mrocznej stronie Japonii: wyłudzeniach, morderstwach, handlu ludźmi, przekrętach podatkowych, korupcji oraz, oczywiście, o yakuzie. Kiedy jeden z jego artykułów wywołał skandal, który wstrząsnął tonącymi w blasku neonów...(http://www.matras.pl/zemsta-yakuzy-mroczne-kulisy-japonskiego-polswiatka.html)

Ocean Południowy – najbardziej niegościnne miejsce na Ziemi. Huraganowe wiatry, zabójcze fale, podstępne góry lodowe i żadnych szans na ratunek w razie wypadku. Chcąc opłynąć świat dookoła, trzeba jednak pokonać tę oceaniczną pustynię. Tomasz Cichocki podjął wyzwanie. W ciągu 10 miesięcy samotnego rejsu udało mu się bez zawijania do portów (poza konieczną naprawą steru w RPA) opłynąć kulę ziemską wokół trzech legendarnych przylądków: Dobrej Nadziei, Leeuwin i Hornu. Jego łódź – seryjny jacht nadający się raczej do rekreacyjnego pływania po Adriatyku niż do zmagań z rozwścieczonym oceanem – początkowo była wyposażona w najnowocześniejszy sprzęt. W zetknięciu z rozszalałym żywiołem elektronika niestety zawiodła; popsuły się radar, autopilot, generator prądu… Wywrotka pozbawiła żeglarza połowy zapasu żywności, ale solidny jacht przetrwał. O swoich zmaganiach ze słabościami, magicznych chwilach na oceanie i dziwnych spotkaniach z tajemniczymi stworzeniami Cichocki opowiada z humorem i dużą dozą autoironii, udowadniając, że każde, nawet najbardziej szalone marzenie można spełnić...(http://audioteka.com/pl/audiobook/zew-oceanu)

To książka o moim życiu w Karaczi – największym mieście Pakistanu. Nie ma w niej wielkich wydarzeń, orientalnych dramatów, wstrząsających historii z kałasznikowem w roli głównej. To garść wrażeń z kilku lat, gdy ślubne błyszczące ciuchy zawisły w szafie, a henna na rękach wyblakła. Moja decyzja już nie jest tematem rozmów dla rodzin i znajomych. Z egzotycznych rekwizytów najczęściej używam dupatty i wałka do roti, choć broń palna, z którą Pakistan często się kojarzy, to ważny kontekst życia wszystkich karacziwali – mieszkańców Karaczi. Piszę więc o codzienności: co jemy, jak się ubieramy, jak wygląda dom i jak się w nim żyje. Jakie jest nasze podwórko i ulica, jak doświadczam miasta i jego wspaniałych okolic – prowincji Sindh. Gdzie się leczymy, kogo spotykam, czego się boję i co mnie urzekło. Jak świętują muzułmanie i jak z większości stałam się mniejszością. Wszystko, co mnie otacza, było na początku tak dziwne, obce i różne od tego, w czym wyrosłam, że byłam pewna, że tu nie da się żyć. – Napisz koniecznie, że musiałaś mieć mocną wiarę, żeby porzucić swój kraj i zamieszkać tutaj – dopowiada kolega. – Większość ludzi wybiera odwrotną trasę. Miałam dużo szczęścia. U początków i w tle wszystkiego, o czym piszę, jest i wiara, i miłość, która naprawdę przenosi góry, skoro przeniosła mnie do Pakistanu. Pokochałam też Karaczi, którego bez Wasima nigdy nie wybrałabym na przeprowadzkę. Karaczi fascynuje, przeraża, męczy. Mówi się czasem, że jest nieludzkie. Dla mnie jest przejmująco prawdziwe. I uzależnia. Już zawsze będę z Karaczi. Gdy opuszczam to miasto, tęsknię okrutnie. (Życie w Pakistanie przypomina mi grę w ciuciubabkę. Wydaje mi się, że już prawie go mam, prawie rozumiem i mogę być czegoś pewna, a on mi ucieka. Dlatego nigdy nie jest nudno)...(http://www.matras.pl/zwyczajne-pakistanskie-zycie,p,238834#)