Najpiękniejsze i najważniejsze książki Marii Nurowskiej w nowym wydaniu. Wokół postaci Władysława Andersa – nazywanego generałem polskich nadziei – narosło wiele mitów, opowieści, przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Maria Nurowska postanowiła zmierzyć się z jego legendą, pokazać Generała jako człowieka z krwi i kości, który oprócz niebywałego heroizmu, jakim się wykazał, wyprowadzając rodaków z piekła sowieckich łagrów, popełnił też wiele życiowych błędów. Pisarka zgromadziła unikatową dokumentację, nagrała rozmowy z pozostałymi przy życiu członkami jego rodziny, a także żołnierzami, z którymi przemierzył szlak bojowy od sowieckiej Rosji po Monte Cassino. Niestety nie doprowadził on Generała i jego żołnierzy do wolnej Polski...(http://www.empik.com/anders-nurowska-maria,p1123802227,ksiazka-p)

Od kilkunastu lat obserwujemy rosnące zainteresowanie historią kabaretu okresu międzywojennego. Na temat teatrów rewiowych ukazują się publikacje naukowe i popularne. Także liczne biografie artystów w nich występujących. Wydawane są płyty z dawnymi piosenkami, w oryginalnych i współczesnych wykonaniach. Powstają filmy dokumentalne i fabularne, a nawet serial… Jakby chciano nadrobić dł ugi czas milczenia o tym, co było ważnego i ciekawego w naszej kulturze rozrywkowej przed wybuchem drugiej wojny światowej. Pokolenia, które tę kulturę współtworzyło i w niej żyło – już nie ma. Co takiego atrakcyjnego jest dla jego prawnuków w tej nieznanej przeszłości sprzed ponad wieku? Ale o to należałoby zapytać ich samych. Kim byli twórcy przedwojennych scen i scenek rozrywkowych, jak potoczyły się ich późniejsze losy? A gwiazdy kabaretu? O nich jest ta opowieść prezentująca kilkanaście najbardziej znanych postaci piosenki, tańca i filmu: obok Eugeniusza Bodo znaleźli się to Fryderyk Járosy, Stefania Górska, Zofia Terné, Maria Modzelewska, Konrad Tom i Zula Pogorzelska, Feliks Konarski i Nina Oleńska, Alfred Schűtz, Renata Bogdańska-Anders, Gwidon Borucki, Wojciech Wojtecki, Wiktor Budzyński, Stanisław Ruszała i Loda Halama. Spośród autorów – m.in. najjaśniejsza gwiazda, czyli Marian Hemar. Bohaterów tamtych lat przypominają fotografie, recenzje z występów, artykuły prasowe, plakaty, ale też listy, dokumenty. Nic w sztuce nie jest tak krótkotrwałe, jak teatr, a w teatrze – piosenka. Bo jak ktoś kiedyś powiedział: „proszę zauważyć, jak ulotna jest ludzka pamięć i jak szybko przemija sława”...(http://www.matras.pl/bodo-wsrod-gwiazd,p,247807)