Od kilkunastu lat obserwujemy rosnące zainteresowanie historią kabaretu okresu międzywojennego. Na temat teatrów rewiowych ukazują się publikacje naukowe i popularne. Także liczne biografie artystów w nich występujących. Wydawane są płyty z dawnymi piosenkami, w oryginalnych i współczesnych wykonaniach. Powstają filmy dokumentalne i fabularne, a nawet serial… Jakby chciano nadrobić dł ugi czas milczenia o tym, co było ważnego i ciekawego w naszej kulturze rozrywkowej przed wybuchem drugiej wojny światowej. Pokolenia, które tę kulturę współtworzyło i w niej żyło – już nie ma. Co takiego atrakcyjnego jest dla jego prawnuków w tej nieznanej przeszłości sprzed ponad wieku? Ale o to należałoby zapytać ich samych. Kim byli twórcy przedwojennych scen i scenek rozrywkowych, jak potoczyły się ich późniejsze losy? A gwiazdy kabaretu? O nich jest ta opowieść prezentująca kilkanaście najbardziej znanych postaci piosenki, tańca i filmu: obok Eugeniusza Bodo znaleźli się to Fryderyk Járosy, Stefania Górska, Zofia Terné, Maria Modzelewska, Konrad Tom i Zula Pogorzelska, Feliks Konarski i Nina Oleńska, Alfred Schűtz, Renata Bogdańska-Anders, Gwidon Borucki, Wojciech Wojtecki, Wiktor Budzyński, Stanisław Ruszała i Loda Halama. Spośród autorów – m.in. najjaśniejsza gwiazda, czyli Marian Hemar. Bohaterów tamtych lat przypominają fotografie, recenzje z występów, artykuły prasowe, plakaty, ale też listy, dokumenty. Nic w sztuce nie jest tak krótkotrwałe, jak teatr, a w teatrze – piosenka. Bo jak ktoś kiedyś powiedział: „proszę zauważyć, jak ulotna jest ludzka pamięć i jak szybko przemija sława”...(http://www.matras.pl/bodo-wsrod-gwiazd,p,247807)

Zbiór felietonów biograficznych autorstwa prof. Wieczorkiewicza, historyka znanego ze swych burzących utarte schematy poglądów. Wybrane przezeń postaci miały niebagatelny wpływ na bieg historii narodu i państwa polskiego, z rozmysłem czy nieświadomie chwiały jego podstawami lub wręcz przeciwnie - budowały byt, stawiając czasem na szali wartości dla jednostki najwyższe. Wielkie indywidualności i pozornie szare myszki, Polacy i cudzoziemcy, koronowane głowy i sługusy reżimu, prezydenci i dyktatorzy - od Zygmunta Augusta, ostatniego Jagiellona na polskim tronie, do prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Nie ma jednak ludzi w stu procentach dobrych czy złych. Historia nie jest czarno-biała. Wieczorkiewicz zwraca uwagę na całą gamę jej odcieni, a felieton jako gatunek daje ku temu doskonałe możliwości.(Zbiór felietonów biograficznych autorstwa prof. Wieczorkiewicza, historyka znanego ze swych burzących utarte schematy poglądów. Wybrane przezeń postaci miały niebagatelny wpływ na bieg historii narodu i państwa polskiego, z rozmysłem czy nieświadomie chwiały jego podstawami lub wręcz przeciwnie - budowały byt, stawiając czasem na szali wartości dla jednostki najwyższe. Wielkie indywidualności i pozornie szare myszki, Polacy i cudzoziemcy, koronowane głowy i sługusy reżimu, prezydenci i dyktatorzy - od Zygmunta Augusta, ostatniego Jagiellona na polskim tronie, do prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Nie ma jednak ludzi w stu procentach dobrych czy złych. Historia nie jest czarno-biała. Wieczorkiewicz zwraca uwagę na całą gamę jej odcieni, a felieton jako gatunek daje ku temu doskonałe możliwości.)

Niełatwo być synem sławnego ojca i spełniać oczekiwania nie tylko jego, lecz także miłośników wyrobów czekoladowych znanej firmy. Emil Wedel pragnie żyć po swojemu, szybko jednak dochodzi do wniosku, że kontynuowanie rodzinnej tradycji stanowi jego powołanie i sens bytu. Pobyt na praktyce w Paryżu, gdzie Emil zawiera znajomość z byłą niewolnicą Patsy Miller, pomaga sprecyzować kierunek własnego losu. Po powrocie do Warszawy Emil zakochuje się w przyszywanej kuzynce Eugenii, poślubia ją i z zapałem rozwija spuściznę otrzymaną od ojca. Życie prywatne państwa Wedlów przeplata się z losami ich służących. Czas mija, na scenie pojawia się nowe pokolenie jednych i drugich. Emil Wedel z żoną Eugenią wiodą szczęśliwą egzystencję, rodzą się im dzieci na czele z pierworodnym Janem, kolejnym właścicielem firmy. A ta przeżywa rozkwit. W jej progach goszczą m.in. Henryk Sienkiewicz, Karol Szymanowski, Władysław Tatarkiewicz i przyszły pisarz Jarosław Iwaszkiewicz. W tle powstanie styczniowe, później wybuch pierwszej wojny światowej i odzyskanie przez Polskę niepodległości. Wszystko opisuje powieściopisarka Helena Dąbrowska, wcześniej bliska przyjaciółka najstarszego z Wedlów, Karola. Później pałeczkę przejmuje jej wnuczka, wielka miłośniczka wedlowskiej czekolady...(https://lenaczyta.pl/Czekoladowa-Dynastia-Czas-Emila-TERESA-MONIKA-RUDZKA-p443967)

Fryderyk II Hohenstauf (1194-1250) był cesarzem rzymskim, królem Sycylii i Jerozolimy. Jego zwolennicy upatrywali w nim reformatora świata, apostoła nowej ewangelii i władcę wieku złotego. Dla przeciwników był Antychrystem, zwodzicielem ludzkości, księciem zatracenia. Interesował się czarną magią, z powodu swoich eksperymentów uważany jest za jednego z prekursorów psychologii. Przede wszystkim jednak był wybitnym władcą, wytrawnym politykiem. Dzięki jego zaangażowaniu w wielką politykę śródziemnomorską królestwo Niemiec w pełni zasłużyło na miano cesarstwa rzymskiego. Odnosił spektakularne zwycięstwa w walkach i negocjacjach z papiestwem, światem arabskim oraz komunami miast włoskich. Odzyskał zajętą przez Saladyna Jerozolimę, a dzięki jego staraniom Europa przeżyła czasy wielkiego rozkwitu, które dziś nazywamy renesansem XIII wieku. Jego postać fascynuje do dziś. Szczątki Hohenstaufa miały zostać wykradzione z sarkofagu w Palermo przez esesmańskie komando, by stanowić prywatną relikwię Hitlera...(http://www.empik.com/fryderyk-ii-hohenstauf-cesarz-rzymski-hauzinski-jerzy,p1105845325,ksiazka-p)

Wydaje bitwę z równą łatwością, co pisze operę; czerpie korzyści z tych wszystkich z tych wszystkich godzin, które inni królowie marnotrawią, goniąc z psami za jeleniem; napisał więcej książek, niż jakikolwiek książę spłodził bękartów, a zwycięstw odniósł więcej, niż napisał książek... Wolter nie przesadzał, kiedy w 1772 roku tak opisywał Fryderyka II Hohenzollerna, króla niepodobnego do żadnego z władców ówczesnej Europy. Rozmiłowany w muzyce i poezji syn króla-sierżanta. Następca tronu oskarżony o spisek, za który groziła mu kara śmierci. Zręczny gracz na arenie dyplomatycznej, błyskotliwy taktyk i zwycięzca, który gromił przeważające siły wroga. Mężczyzna, który stronił od kobiet; mąż, który żył z dala od małżonki i otaczał się przedstawicielami tej samej płci. Filozof obdarzony talentem literackim, który w swym ukochanym Sanssouci nad bale i polowania przedkładał książki, koncerty i dyskusje z najbardziej światłymi umysłami epoki. Władca absolutny, który na pierwszym miejscu stawiał dobro poddanych. Król Prus, który słabo znał język niemiecki, wolał mówić i tworzyć po francusku. Niemiec, który gardził Polakami i przystąpił do podziału polskich ziem w przekonaniu, że je cywilizuje. Jaki był naprawdę Fryderyk Wielki?(http://lubimyczytac.pl/ksiazka/67993/fryderyk-wielki-brutalny-wodz-i-subtelny-filozof)