Książka jest obiektywnym spojrzeniem na sytuację osób głuchych i słabosłyszących, które codziennie zderzają się z barierami współczesnego świata. Okazuje się, że największą z nich jest komunikacja. Ze względu na brak możliwości porozumiewania się ze słyszącymi, osoby g/Głuche czują się dyskryminowane i pomijane przez społeczeństwo. Jednak bariera ta, okazuje się szczególnie krytyczna w placówkach medycznych, gdzie od prawidłowej komunikacji może zależeć zdrowie, a nawet życie głuchego pacjenta. Co więcej, jest ona dostrzegana i uciążliwa zarówno dla osób g/Głuchych jak i większości personelu medycznego. Książka Aleksandry Włodarczak "Głuchy pacjent – wyzwania i potrzeby" to pierwsza, wydana w Polsce publikacja, przedstawiająca specyfikę pracy z pacjentem głuchym i słabosłyszącym w placówkach opieki zdrowotnej. Zwraca przede wszystkim uwagę na konieczność poprawy komunikacji pomiędzy osobami głuchymi, a udzielającym pomocy personelem medycznym.(https://www.empik.com/gluchy-pacjent-wyzwania-i-potrzeby-wlodarczak-aleksandra,p1211625978,ksiazka-p)

"Słyszaki" - mówią czasem głusi o słyszących. Czy ludzi można opuścić językowo? Nie dać im prawa do języka? Albo za wszelką cenę nakłaniać do nauczenia się innego języka, którym posługuje się większość, chociaż dla wielu z nich to zadanie niewykonalne? Jedno z pierwszych pytań, które zadają słyszący: głusi nie słyszą, ale przecież chyba mogą nauczyć się czytać? Gdy dowiadują się, że nie nie wszyscy głusi w Polsce potrafią czytać ze zrozumieniem po polsku słyszący dziwią się jeszcze bardziej: przecież to Polacy, kończą polskie szkoły, żyją w kraju, w którym wiadomości, pisma urzędowe, diagnozy i wyroki są po polsku. Jak to możliwe, że nie znają języka ojczystego? - Jesteśmy niepełnosprawni tylko między wami, słyszącymi mówi jeden z bohaterów Głuszy. Gdy jesteśmy sami ze sobą, głusi z głuchymi, możemy używać naszego języka i nie czujemy się inni. Dotąd o głuchych wypowiadali się głównie ci, którzy słyszą. Teraz głusi chcą opowiedzieć o sobie sami. Wychowawca z internatu dla głuchych dzieci bił je i znęcał się nad nimi psychicznie. Głucha kobieta miga, że wychowankowie nie mogli o tym nikomu powiedzieć, bo większość z nich nie potrafiła mówić, a ich matki nie nauczyły się języka migowego. Głucha kobieta w ciąży trafiła do szpitala, ale nikt nie wezwał tłumacza. Jej syn, uczeń podstawówki, który umiał migać, musiał przekazać matce, że noworodka nie udało się uratować. W czasie pandemii głucha matka zobaczyła, że nauczycielka ze szkoły dla głuchych mówi do jej syna podczas lekcji online. Dlaczego ona to robi? zastanawiała się. Przecież on nic nie słyszy. "Jeszcze Porsy nie zdęła,/ lea my żeczamy,/ Co tam obca przemoc wziąła,/ Szablą odbierzemy. Marsz, marsz, Dąbrows,/ Z ziemi fłoskie do Borsy./ Zam twog przewodem/ Złoczym się z narodem "- czyta na głos głuchy Daniel Kotowski. - Tego oczekuje ode mnie Rzeczpospolita Polska miga. Artykuł dwudziesty siódmy Konstytucji RP mówi, że W Rzeczypospolitej Polskiej językiem urzędowym jest język polski. A więc ja, obywatel głuchy od urodzenia, powinienem mówić. Nawet jeśli nie potrafię, choć przez kilkanaście lat próbowałem się nauczyć. Nawet jeśli nie słyszę swojego głosu. Mam konstytucyjny obowiązek mówić po polsku. Anna Goc, dziennikarka "Tygodnika Powszechnego" i laureatka Stypendium im. Ryszarda Kapuścińskiego, w swojej książce oddaje głos głuchym...(https://lenaczyta.pl/Glusza-p355484)

Koko to najsłynniejsza gorylica na świecie. Nauczyła się języka migowego – pokazywania słów za pomocą dłoni. Jak jej się to udało i o czym rozmawiała z ludźmi? „Książkożercy” to seria książeczek przygotowanych z myślą o dzieciach, które wkraczają w świat liter, słów i zdań. • Trzy poziomy dostosowane do umiejętności dziecka. • Opieka merytoryczna dydaktyka i językoznawcy z Uniwersytetu Warszawskiego. • Ciekawe historie bez nudy...(https://aros.pl/ksiazka/ksiazkozercy-poziom-3-koko-uczy-sie-migac)

Ekspresyjnie zilustrowana książka obrazkowa wprowadzająca w świat Głuchych i języka migowego Jak rozmawiają ludzie, którzy nie słyszą? Czy różnią się od słyszących? I co o nich myślą? Poznajcie Indrė, Dmitrijusa, Rasę, Deimantė, Arnoldasa i Vaivę. Każde z nich jest inne, ale coś ich łączy. Potrafią bez trudu dogadać się w największym hałasie – i w całkowitej ciszy. Umieją opowiedzieć dowcip bez wydawania dźwięków, a gdy dyskutują, robią to całym ciałem. Niektórzy dziwnie wtedy na nich patrzą – a oni po prostu rozmawiają w innym języku. Bo kto powiedział, że do mówienia trzeba używać głosu? Sześć autobiograficznych wypowiedzi osób doświadczających na różne sposoby głuchoty, przystępnie podana wiedza o społeczności Głuchych i języku migowym oraz wyraziste, pełne ekspresji i humoru ilustracje złożyły się na niezwykłą obrazkową książkę non-fiction...(https://aros.pl/ksiazka/znaki-ciszy)

Tym razem Sacks zajmuje się problemem ludzi głuchych, a szczególnie ich wysiłkami twórczego adaptowania się do życia z własną ułomnością. W Zobaczyć głos autor pozwala nam poznać nieznany świat głuchych, przedstawia „niemedyczny” punkt widzenia - niesłyszących postrzega w kontekście etnicznym i kulturowym...(http://www.empik.com/zobaczyc-glos-sacks-oliver,p1046144073,ksiazka-p)