Wielka reporterska opowieść o najbardziej zbuntowanym roku XX wieku. "Rok 1968, czyli właściwie – co? Para wybitnych reporterów opisała go brawurowo, a przecież trzeba było połączyć ogień z wodą. Gdy polscy studenci chcieli wolności słowa, francuskim chodziło najpierw o kontakty z dziewczynami, czyli koedukacyjne akademiki. Czesi walczyli z inwazją „bratnich krajów”, a angielscy robotnicy zmieniali w menu ziemniaki na makaron. Po zamieszkach w Paryżu władze zaczynają słuchać młodych. Po zamieszkach w Warszawie więzienia są pełne studentów, a kilkadziesiąt tysięcy Polaków żydowskiego pochodzenia musi opuścić Polskę … W kilkunastu wyrazistych jak ciuchy hipisów, zaskakujących, przejmujących, dramatycznych, a czasem po latach zabawnych (choć humor to czarny) „flashbackach”, Winnicka i Łazarewicz rozwijają nici z poszczególnych kłębków, nawijając je na jeden wielki – burzliwy, niezapomniany, pełen nieoczekiwanych wątków i konsekwencji. W 1968 roku młodzi ludzie w Europie nie pamiętają wojny na swoim kontynencie. To wyjątkowa sytuacja, bo ich ojcowie, dziadkowie i pradziadkowie ginęli na frontach, w obozach, w bombardowanych miastach. W 1968 roku świat, w którym dorastali, jest mniej więcej uporządkowany. Nie grozi im głód, chodzą do szkoły, najlepsi trafiają na uniwersytety. Przynajmniej w teorii. Ale w 1968 roku młodym świat ich rodziców wcale się nie podoba. Niby nic nadzwyczajnego, młodzi zawsze kontestują rzeczywistość dorosłych i chcą ją naprawiać. Ale tym razem nie kończy się na chęciach. W okolicach marca wyrywają z bruku pierwsze kamienie". Ewa Winnicka i Cezary Łazarewicz Jesienią 1968 roku działonowy Stefan Dorna, żołnierz polskich wojsk okupacyjnych, strzela do mieszkańców czeskiego miasteczka, na które najechał ze swoją armią. Młody człowiek pada od serii z karabinu maszynowego tuż przy budce telefonicznej, starsza kobieta umiera w szlafroku i bamboszach na chodniku. Żołnierz rani też 13 osób, w tym dwóch kolegów z oddziału. Andrzej Krakowski nie jest już wtedy Polakiem. Ojczyzna się go wyrzekła, bo ma żydowskie pochodzenie. Jola i Stefan – amerykańskie rodzeństwo z San Francisco – uczą znajomych z Gliwic, czym jest LSD i jak być hipisem. Janusz Szpotański, lekko sepleniący autor opery narodowej „Cisi i Gęgacze”, w tym samym czasie gra w szachy pod celą ze współwięźniami. A 16-letni Romain Goupil przygotowuje rewolucję, która ma zmienić Francję...(http://www.empik.com/1968-winnicka-ewa-lazarewicz-cezary,p1180449951,ksiazka-p)

Punktem wyjścia do napisania tej książki stała się telewizyjna seria półgodzinnych dokumentów "Zagadki tamtych lat", zrealizowanych dla TVP 1. Autorzy "Absurdów PRL-u" próbują rozwiązać najciekawsze, te znane i nieznane zagadki minionej epoki i odpowiedzieć na nurtujące wielu z nas pytania: Dlaczego w PRL brakowało cukru? Skąd się wzięli badylarze? Kto nam zjadał mięso? Gdzie znikał papier toaletowy? Kto był największym bandytą tamtych czasów? Michał Matys i Piotr Lipiński zabierają nas w sentymentalną podróż do peerelowskiej rzeczywistości, po drodze starając się rozwikłać tajemnice, które były wówczas chlebem powszednim. [merlin.pl]

Dziennikarze, artyści, naukowcy, celebryci. Tworzą nieformalny Front Jedności Przekazu zwany Salonem. Nie łączy ich tajny kodeks ani rytuał inicjacji. Zasady są niepisane, ale i tak każdy z członków gremium dobrze je zna. Co grozi za wyłamanie się z szeregu? Zazwyczaj tylko upomnienie i pogrożenie palcem (pamiętacie co się działo kiedy Marcin Meller wycofał poparcie dla PO, albo kiedy Monika Olejnik powiadomiła premiera, że wszyscy dziennikarze są przeciw niemu), ale czasem trzeba kogoś bezpowrotnie wygnać (przypadek Joanny Szczepkowskiej).(http://www.matras.pl/alfabet-salonu.html)

Polacy w Wielkiej Brytanii stanowią jedną z najliczniejszych grup napływowych – szukamy tam pracy, ale również lepszego, spokojnego życia. Wielu się to udało, inni dalej czekają na swoją szansę. 'Angole" to książka, w której spotykamy zarówno jednych, jak i drugich: studentów, młode małżeństwa, drobnych przedsiębiorców, ale też bezdomnych. Opowiadają o tym, jak żyje się w obcym kraju, czy możliwa jest akceptacja tutejszego społeczeństwa oraz o decyzjach, które przeważyły o wyjeździe.(http://www.matras.pl/angole,p,204658)

Skandalami z ich udziałem żył cały kraj. Kreowali trendy, spełniali się artystycznie, zadzierali z władzą i cenzurą, czasem szokowali. To dzięki nim socjalistyczna Polska, szary kraj z betonu, nabierał czasem zupełnie niezwykłych barw. Kalina Jędrusik, Daniel Olbrychski, Stanisław Mikulsku, Beata Tyszkiewicz, Maryla Rodowicz, Andrzej Łapicki, Wojciech Gąssowski i wielu innych. Czy można ich nazwać celebrytami? Oczy całego kraju zwrócone były właśnie ku nim. Jak się bawili? Jak spędzali wolny czas? Skąd brali ekstraw(http://www.matras.pl/celebryci-z-tamtych-lat.html)

Dziennikarz śledczy Wojciech Sumliński odważa się odsłonić tę część prawdy o polskiej mafii, której poruszania śmiertelnie obawia się najsłynniejszy polski świadek koronny Jarosław Sokołowski „Masa”. Sumliński bezkompromisowo powraca z kolejną solidną dawką dyskomfortu, ujawniając skrzętnie ukrywane fakty o prawdziwej polskiej mafii, nie tej „trzepakowej”, której emanacją jest niezaprzeczalny celebryta „Masa”. Lektura dla ludzi myślących odważnie, trzeźwo i niezależnie…(http://www.matras.pl/czego-nie-powie-masa-o-polskiej-mafii,p,239919)

O dramacie zakończonym skazaniem siostry Bernadetty na więzienie słyszeliśmy wszyscy. Ale jak to, co działo się w Specjalnym Ośrodku Wychowawczym Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek w Zabrzu przez ponad trzydzieści lat, w ogóle mogło się stać? A przecież siostra Bernadetta, naprawdę Agnieszka F., uczyła się zawodu wychowawcy, gdy dyrektorką ośrodka była siostra Scholastyka, która miała podobno jeszcze bardziej przerażające „metody wychowawcze”… Czy gdyby nie koszmar bitych i molestowanych wychowanków – chłopców i dziewczynek, mężczyzn i kobiet, ,także tych z niepełnosprawnością umysłową, w wieku od czterech do trzydziestu czterech lat – doszłoby do zamordowania małego Mateusza? W lutym 2006 chłopiec został zgwałcony i zabity przez Tomasza, byłego wychowanka ośrodka, ofiarę tamtejszej „pętli molestowania”, który zanim zaczął wykorzystywać chłopców, już jako kilkuletnie dziecko był gwałcony przez starszych wychowanków. Gdy specjaliści orzekli, że Tomasz nie ma zaburzeń pedofilnych, a jego zachowanie było najprawdopodobniej spowodowane przebywaniem w ośrodku, prokurator Joanna Smorczewska – trzydziestolatka, dodajmy, prywatnie osoba wierząca – postanowiła sprawdzić, co dzieje się za okratowanymi oknami budynku sióstr boromeuszek. Pomagał jej policjant Leszek Gajosz, a to, co zobaczyli, usłyszeli i do czego ostatecznie dotarli, nie mieści się w głowie. Zabawki schowane i wyjmowane tylko na pokaz, zakazywanie utrzymywania kontaktów z rówieśnikami poza ośrodkiem po lekcjach albo niechodzenie do szkoły jako… kara za poskarżenie się nauczycielce z zewnątrz to jeszcze nic wobec zmuszania wychowanków do jedzenia własnych wymiocin, nakazu stania godzinami i wymachiwania zasiusianym prześcieradłem, dopóki nie wyschło (wychowankowie nie mogli nic pić od godziny 18.00, żeby się nie moczyli w nocy). To z kolei wydaje się niczym wobec zamykania wszystkich w jednym pomieszczeniu z wiadrem na odchody albo bez niego na długie wieczory i noce, podczas których działy się rzeczy najstraszniejsze… Z prawnego punktu widzenia część spraw uległa przedawnieniu, ale autorka książki nie była ograniczona prawem. Z jej rozmów z wychowankami wyłania się potworna prawda o niewyobrażalnym cierpieniu, nieumiejętności odróżniania dobra od zła, zastraszeniu i sadyzmie, bo jak inaczej nazwać to, co robiły niektóre, niestety najważniejsze, siostry? Uwaga: nie wszystkie. Inne, te „lepsze”, tylko przyzwalały, godząc się z zaistniała sytuacją. "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie" – ksiązka opisująca z różnych stron historię koszmaru w ośrodku, przygotowań do procesu i samego niezwykle trudnego procesu z przesłuchaniami zastraszonych wychowanków – to właśnie przede wszystkim porażająca opowieść o przyzwoleniu. Głośnym i cichym. I nie chodzi tylko o same boromeuszki. Dlaczego przez lata sprawy nie nagłośniły nauczycielki, skoro widziały brudnych i pobitych uczniów, przychodzących do szkół z ośrodka? Jak to możliwe, że kontroli nie sprawowało kuratorium? Pytanie: Czy Bóg wybaczy siostrze Scholastyce, Bernadetcie, Monice czy Patrycji, bijącej menażką do utraty przytomności, i próba odpowiedzi na to, kim były i są te kobiety, co spotkało je w życiu, że stały się potworami, oraz dlaczego za potwory wcale się nie uważały, to jeszcze inny problem…(http://www.empik.com/czy-bog-wybaczy-siostrze-bernadetcie-kopinska-justyna,p1106271819,ksiazka-p)

Przełom lat 80. i 90. opowiedziany przez pryzmat przedmiotów i obyczajów. Olga Drenda zbiera artefakty czasu polskich przemian: fotografie, kolorowe magazyny i czasopisma ezoteryczne, kalendarze, reklamy, kasety wideo, okładki książek. Widać na nich przeobrażającą się rzeczywistość, współistnienie dwóch kulturowych i estetycznych porządków. Widać także marzenia i aspiracje Polaków, którzy za wszelką cenę pragną być nowocześni i „dogonić Zachód”. Obok barów mlecznych pojawiają się fastfoody, adidasy wypierają sofiksy, telewizja emituje pierwsze reklamy (prusakolep!), ludzie z wypiekami na twarzy uczestniczą w seansach spirytystycznych Kaszpirowskiego. Pisząc o tamtej rzeczywistości, autorka nie popada w nostalgię ani ironię. Z antropologiczną wrażliwością i wyczuciem analizuje to, co udało jej się zdokumentować. Rezultatem jest fascynujący zapis polskiej codzienności okresu transformacji – rzecz, którą najpierw czyta się z zapartym tchem, a potem trzeba przemyśleć...(http://www.empik.com/duchologia-polska-rzeczy-i-ludzie-w-latach-transformacji-drenda-olga,p1123258338,ksiazka-p)

– Chciałabym mieć chłopca, a potem męża – szeptała księdzu ranna Perełka.– Wyprasujesz mi wszy ze spodni? – żartował Józek na randkach z Wandą.Na nagrobku Janiny wyryto napis „zginęła tragicznie”. Za komuny jakaś nieznana ręka dopisywała co rok: „zamordowana przez UB”.Pierwsza taka książka o dziewczynach z antykomunistycznego podziemia – o tych bardzo znanych i niemal zupełnie zapomnianych. O tych, które nie zawahały się, by oddać krajowi swą młodość, a niejednokrotnie i życie.Szesnaście porywających opowieści o walce, dramatycznych wyborach, ucieczkach, upokorzeniach i więziennej wegetacji.INKA, MARCYSIA, PEREŁKA, WANDA, JAGA, KRYSTYNA, JASIEK, CZESŁAWA,IRENA, BLONDYNKA, LALA, DANKA, SARENKA, DZIUŃKA, KRYSIA, SIOSTRA IZABELA. Te z nich, które nadal żyją, przeżywają swe wspomnienia inaczej niż mężczyźni. Wciąż pamiętają, kto i gdzie został ranny, jakiego użyły środka odkażającego i czy wystarczyło bandaży.Książka bogato ilustrowana, zawiera niepublikowane wcześniej zdjęcia...(http://www.matras.pl/dziewczyny-wyklete,p,250957)

„Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Sprawców nie ustalono”. Taki komentarz usłyszeliśmy przy wielu tajemniczych zgonach wysokich urzędników państwowych, polityków i osób publicznych we współczesnej wolnej Polsce. Czy tajne służby mogły brać udział w tych „nieszczęśliwych wypadkach”? Czy są w naszym kraju ludzie, którzy działają ponad prawem? Dorota Kania, dziennikarka śledcza i autorka bestsellerowych książek Cień Tajnych Służb oraz Resortowe Dzieci, poszukuje odpowiedzi na te pytania w najnowszej książce Gry Tajnych Służb. Książka zawiera wiele sensacyjnych materiałów, które rzucają nowe światło na zakulisową działalność tajnych służb. Znajdziemy tu niepublikowane do tej pory dokumenty operacyjne. W każdej historii pojawiają się osoby, które zginęły w dziwnych okolicznościach lub zostały zamordowane, a sprawców nie ustalono (m.in. niewyjaśniona śmierć Jacka Bartosiaka – sekretarza polskiej ambasady w Bejrucie i funkcjonariusza SB, znającego tajne operacje na Bliskim Wschodzie; Waleriana Pańki – prezesa NIK, który zginął w wypadku samochodowym zaraz po tym, jak wyszła na jaw afera FOZZ; gen. Jerzego Fonkowicza – funkcjonariusza Informacji Wojskowej, później LWP, bliskiego współpracownika Jaroszewicza – zginął w bardzo podobny sposób; czy też Tadeusza Stecia – przewodnika sudeckiego, który został zamordowany przez nieznanych sprawców, a razem z Jaroszewiczem i Fonkowiczem dotarł do tajnego niemieckiego archiwum)...(http://www.matras.pl/gry-tajnych-sluzb,p,240673)

Marek Orzechowski to autor znany przede wszystkim ze swojej poprzedniej książki "Belgijska melancholia". Sprawnie posługując się słowem, wprowadza nas w pasjonującą historię jednego z najmniejszych krajów Europy i pokazuje nam, że Holandia to nie tylko wiatraki i tulipany, znane nam z pocztówek. Orzechowski opisuje nam dwie strony Holandii – współczesną, nowoczesną, oraz tą dawną, silnie związaną z kupiectwem, odkrywaniem nowych lądów oraz walką z żywiołem wody, który zawsze zagrażał temu regionowi. Autor dowodzi że Holendrzy to ludzie wytrwali oraz uparci, którzy żyjąc tak blisko zagrażającego im żywiołu, postanowili go oswoić i zrobić z niego swojego sprzymierzeńca.(http://www.matras.pl/holandia-presja-depresji.html)

Zawiedzie się ten, kto będzie tu szukać polityki, bo nie jest to książka o polityku, a o żywym człowieku. Jak my wszyscy - pełnym tajemnic i sprzeczności. Bohater z jednej strony jest charyzmatycznym przywódcą, brutalnym i pewnym swoich przekonań, a z drugiej - to człowiek czuły, tęskniący za akceptacją, uległy wobec kobiet i uciekający w samotność. To opowieść o wszystkim, co w jego życiu ważne. O miłości do mamy, dla której był gotów do największych poświęceń. Ale też o zemście, potrzebie dominacji i sile przywództwa. O trudnościach z tatą, którego jest lustrzanym odbiciem. O śmierci brata, po której umarła część jego samego. O samotnym życiu wśród duchów oraz o kobietach, które nigdy nie zapomną jego orzechowego spojrzenia. To podróż do nieznanego świata Jarosława Kaczyńskiego...(http://www.matras.pl/jaroslaw-tajemnice-kaczynskiego,p,238345)

Pochwała kobiecej przyjaźni, szczere rozmowy i bardzo osobiste listy Paulina Młynarska i Dorota Wellman zapraszają do świata kobiecych spraw. Pogadajmy o tym, co dla nas ważne! Najlepiej z czerwonym winem albo z kawałkiem czekoladowego ciasta, które na pewno nie pójdzie nam w biodra. Kalendarzyk niemałżeński to pochwała kobiecej przyjaźni, szczere rozmowy i bardzo osobiste listy. Paulina i Dorota nie boją się żadnego tematu: rozmawiają o facetach i dzieciach, o swoich lękach i błędach, straconych szansach i przeszłych miłościach. O piekle, które kobiety gotują kobietom i o tym, co kobiety lubią gotować swoim facetom. Kalendarzyk niemałżeński to książka, która powinna trafić do rąk każdej Polki - matki i singielki, feministki i tradycjonalistki, perfekcyjnej i trochę mniej doskonałej pani domu.