Tadeusz Biedzki „W piekle eboli”. Lubi przekraczać granice, nie tylko te geograficzne, dlatego ostatnią podróż odbył śladem eboli i, mimo naprawdę niebezpiecznych momentów, była to wyprawa pod wieloma względami wyjątkowa. Jej przebieg Tadeusz Biedzki opisał w książce zatytułowanej „W piekle eboli”. Fascynująca relacja z dramatycznych wydarzeń w Afryce Zachodniej w czasie epidemii śmiertelnego wirusa uzupełniona jest ponad setką znakomitych, czasem przerażających fotografii. W sparaliżowanej przez ebolę Afryce śledzi losy ludzi, uczestniczy w krwawej ofierze animistów, przedziera się przez dżunglę i lasy namorzynowe, spotyka Polaka – właściciela kopalni diamentów, zostaje przemytnikiem, słucha opowieści o zabijaniu dzieci i robieniu z ich główek lekarstw, a w głębi dżungli tubylcy opowiadają mu o czarach, duchach i zombie. W prezencie otrzymuje żonę wodza na noc, częstują go pieczenią z małpy i nietoperza. Widzi męczarnie konających, rozpacz, ale i obojętność wobec śmierci. Podobnie jak w poprzednich publikacjach Biedzki przedstawia niezwykłe historie ludzkie. Pokazuje Afrykę prawdziwą – bez retuszu i politycznej poprawności. Książka jest i podróżnicza, i sensacyjna równocześnie, bo do Gwinei, Sierra Leone i Liberii autor dostaje się przez zieloną granicę i jest tam świadkiem zdumiewających wydarzeń...(http://www.empik.com/w-piekle-eboli-biedzki-tadeusz,p1115357032,ksiazka-p)

Są w tej opowieści chwile piękne i trudne, są wielkie miasta i maleńkie wioski, są zielone doliny i ośnieżone szyty. Jest też dwumiesięczna wędrówka przez indyjskie Himalaje. Są: pot, krew i łzy. I jest też wiele ponadto – są cztery łapy, para uszu i jedne mokry nos. Jest pies, i to właśnie pies staje się centralną osią tej historii. "Himalaje na czterech łapach" to opowieść o dwumiesięcznej pieszej wędrówce przez Himalaje Garhwalu, ale też o Indiach oglądanych z perspektywy właścicieli czworonoga. Indiach, które z tej perspektywy wyglądają zupełnie inaczej...(http://www.empik.com/wataha-w-podrozy-himalaje-na-czterech-lapach-wlodarczyk-agata-bucharowski-przemek,p1109577255,ksiazka-p)

Nieznana prawda o chińskim cudzie świata. Wydawnictwo Amber proponuje niezwykłą opowieść o tym cudzie świata znakomitego brytyjskiego podróżnika i historyka, Johna Mana, znanego polskiemu czytelnikowi jako autor porywających biografii wielkich azjatyckich wodzów: Czyngis-chan, Attyla, Kubiłaj-chan. Tu John Man rusza tropami nie wielkiego bohatera przeszłości, ale imponującej budowli. Odkrywa tajemnice Wielkiego Muru i obala narosłe przez tysiąclecia mity. To nieprawda, że: Wielki Mur biegnie przez całe Chiny, istnieje od ponad 2000 lat, jest jedynym dziełem rąk ludzkich widocznym z Księżyca, przez stulecia chronił Chiny przed najazdami barbarzyńców z północy. Wielki Mur miał odgradzać chińską cywilizację od koczowniczych plemion z pustyń i stepów. Jego budowa trwała siedemnaście wieków, począwszy od VI wieku p.n.e., kiedy to mieszkańcy pogranicza zaczęli wznosić prymitywne umocnienia. Nie od razu mur przybrał tak imponującą formę, jaką znamy z przewodników po współczesnych Chinach. Prace na szeroką skalę zapoczątkował pierwszy cesarz Chin Qin Shi Huang w III stuleciu p.n.e. Potężny władca zgromadził 300 000 robotników, wkrótce jednak liczba ta okazała się niewystarczająca. Przymusowe roboty doprowadziły do buntu chłopów, których prawie milion zginął podczas pracy ponad siły. W późniejszych wiekach prace wznawiano i przerywano, łączono ze sobą stare odcinki umocnień, reperowane nadwątlone szańce. Dzisiejsza postać muru jest stosunkowo świeża, pochodzi z XII wieku, kiedy pod naporem plemion mongolskich cesarze z dynastii Ming postanowili stworzyć umocnienia sięgające od granic Korei po pustynię Gobi. Umocnienia zapewniały stosunkowy spokój w pasie przygranicznym, stanowiły też ważną część Jedwabnego Szlaku. Mur stracił na znaczeniu w XVII wieku, gdy Chiny opanowała dynastia mandżurska. Wbrew powszechnej opinii, Muru wcale nie widać z kosmosu, nie widać go nawet z okołoziemskiej orbity. W tej porywającej relacji John Man opisuje swoją podróż wzdłuż Muru – od pustyń na dalekim zachodzie do Pacyfiku, gdy zwiedzał najwspanialsze odcinki i wiele zdziczałych. Jako pierwszy autor przedstawił dwa nieznane mury w Mongolii. Porusza się po dwóch tysiącleciach, od pierwszego zjednoczenia Chin do dnia dzisiejszego, kiedy Wielki Mur, budowany i przebudowywany przez wieki, stał się symbolem spokoju. Swoim zwyczajem John Man nie zadowala się studiami w bibliotekach: wędruje śladami swojego „bohatera”. Przemierza tysiąclecia i setki kilometrów, wprowadzając czytelnika w historię Chin, począwszy od czasów najdawniejszych, nie szczędząc faktów, anegdot i barwnych opisów własnych przygód oraz niezwykłych spotkań z ludźmi, którzy pomagają mu w wędrówce i w rozszyfrowaniu sekretów tej niezwykłej budowli...(http://www.empik.com/wielki-mur-man-john,p1136267132,ksiazka-p)

Iran to państwo tajemnicze i przywołujące na myśl wiele zdarzeń z historii nowożytnej. Poprzez rygorystyczną politykę stanowi ono miejsce niedostępne oraz pomijane na popularnych, turystycznych szlakach. Iran to jednak również miejsce o bogatej kulturze, przesiąknięte wspaniałymi aromatami oraz smakami tamtejszej kuchni. Iran zdaje się być krajem niezrozumiałym dla Europejczyków, dlatego tak często dobierany jest w sposób negatywny. Autor przekonuje, iż jest to wspaniałe miejsce, kryjące wiele atrakcji i tajemnic. Autorem książki “Wiza do Iranu” jest Artur Orzech, wielbiciel kultury perskiej, absolwent iranistyki oraz stypendysta na Uniwersytecie w Kabulu.(http://www.matras.pl/wiza-do-iranu.html)

Bestseller "New York Timesa" uhonorowany nagrodą National Geographic Special oraz Medalem Johna Burroughsa dla najlepszej książki przyrodniczej, opisujący przygody Marka i Delii Owensów (autorki światowego fenomenu literackiego "Gdzie śpiewają raki"). Para młodych amerykańskich zoologów, Delia i Mark Owensowie, w 1974 roku wsiada na pokład samolotu do RPA, mając przy sobie niewiele ponad zmianę ubrania i lornetkę. Kupują land rovera z trzeciej ręki i jadą w głąb pustyni Kalahari. Tam, na dotąd niepoznanym terenie, gdzie w promieniu setek kilometrów nie ma dróg, ludzi ani wody, Owensowie zaczynają badania zwierząt, które nigdy wcześniej nie widziały człowieka. Międzynarodowy bestseller "Zew Kalahari", nagrodzony w 1985 roku Medalem Johna Burroughsa dla najlepszej książki przyrodniczej, jest opowieścią o życiu Owensów wśród lwów, hien brunatnych, szakali, żyraf i wielu innych stworzeń, które stały się im bliskie. To także przejmująca relacja ich walki z niebezpieczeństwami życia na jednym z ostatnich nieskalanych cywilizacją miejsc na ziemi...(https://lenaczyta.pl/Zew-Kalahari-p366908)

Ocean Południowy – najbardziej niegościnne miejsce na Ziemi. Huraganowe wiatry, zabójcze fale, podstępne góry lodowe i żadnych szans na ratunek w razie wypadku. Chcąc opłynąć świat dookoła, trzeba jednak pokonać tę oceaniczną pustynię. Tomasz Cichocki podjął wyzwanie. W ciągu 10 miesięcy samotnego rejsu udało mu się bez zawijania do portów (poza konieczną naprawą steru w RPA) opłynąć kulę ziemską wokół trzech legendarnych przylądków: Dobrej Nadziei, Leeuwin i Hornu. Jego łódź – seryjny jacht nadający się raczej do rekreacyjnego pływania po Adriatyku niż do zmagań z rozwścieczonym oceanem – początkowo była wyposażona w najnowocześniejszy sprzęt. W zetknięciu z rozszalałym żywiołem elektronika niestety zawiodła; popsuły się radar, autopilot, generator prądu… Wywrotka pozbawiła żeglarza połowy zapasu żywności, ale solidny jacht przetrwał. O swoich zmaganiach ze słabościami, magicznych chwilach na oceanie i dziwnych spotkaniach z tajemniczymi stworzeniami Cichocki opowiada z humorem i dużą dozą autoironii, udowadniając, że każde, nawet najbardziej szalone marzenie można spełnić...(http://audioteka.com/pl/audiobook/zew-oceanu)

„Zielona sukienka” to książka o przemijaniu, poszukiwaniu własnych korzeni, ale również wspaniała podróż przez czas. Co znajdzie w niej czytelnik? Przede wszystkim malownicze opisy miejsc dalekich, dzikich i nieprzyjaznych, ale również postacie serdecznych ludzi, smak samogonu, podróż słynną koleją transsyberyjską oraz wiele innych. Autorka, Małgorzata Szumska, przedstawia nam nie tylko skomplikowaną historię własnej rodziny, ale też podróż śladami swoich przodków. Zabiera nas w odległe rejony Syberii, gdzie stara się znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Spogląda również na zmiany, jakie miały miejsce po rozpadzie ZSRR i celnie je opisuje.(http://www.matras.pl/zielona-sukienka-przez-rosje-i-kazachstan-sladami-rodzinnej-historii.html)