Zagra-lin. Oddział sabotażowo - dywersyjny Organizacji Specjalnych akcji ("Osa", "Kosa") utworzony do realizacji zamachów na terenie Niemiec...(http://www.matras.pl/zagra-lin.html)

Wspomnieniowe opracowanie Batalion „Miotła” oddaje możliwie szczegółowo historię działań bojowych wszystkich oddziałów, które weszły w skład batalionu „Miotła” w marcu 1944 roku i razem brały udział w bohaterskich i dramatycznych walkach Powstania Warszawskiego. Większość opisywanych oddziałów funkcjonowała w konspiracji już od roku 1941 i 1942, a niektóre z nich, jak na przykład „Czarnego”, „Mirka”, „Kostka” – już od 1940. Fakt, iż kierownictwo Kedywu Komendy Głównej AK, które we wrześniu 1943 powołało pierwszy wojskowo zorganizowany oddział dyspozycyjny – słynny batalion „Zośka”, zdecydowało się w lutym 1944 roku utworzyć „Miotłę”, wynikał właśnie z przekonania, że oddziały wchodzące w skład nowego batalionu, pod dowództwem kpt. „Niebory”, były bojowo aktywne i dobrze zorganizowane. Na takiej samej zasadzie powstał kilka miesięcy później trzeci dyspozycyjny batalion Kedywu – „Parasol”. Te trzy bataliony weszły wraz z kilku innymi oddziałami w skład Zgrupowania Kedywu ppłk. „Radosława”, które okazało się jedną z najdzielniejszych, najbardziej bohaterskich jednostek w czasie Powstania Warszawskiego...(https://www.empik.com/batalion-miotla-nizynski-leszek,p1100540489,ksiazka-p?fromSearchQuery=9788364452260)

Ukryty za małą karłowatą sosenką, Grab obserwował zbliżając się budy. Tuż za nim leżała Teresa. Oczy jej błyszczały. Kręciła się niespokojnie, jak młody źrebak na uwięzi, kopiąc nogami dół w piachu. Jej porywczy, trudny do opanowania charakter nie mógł pogodzić się rozkazem dowódcy. Ma patrzeć bezczynnie, podczas, gdy partyzanci będą strzelać. Nie odważyła się jednak prosić porucznika o pozwolenie wysunięcia się naprzód i wzięcia udziału w walce. Zauważyła, że wszyscy bez szemrania spełniają rozkazy. Zmroziły ją stalowe oczy porucznika. Wiedziała, że posłuszeństwo jest zasadniczym przykazaniem żołnierza.(empik.com/chlopcy-z-lasu-wyrwa-tadeusz,p1093743595,ksiazka-p)

Brygada Świętokrzyska Narodowych Sił Zbrojnych była jedną z największych formacji partyzanckich działających na ziemiach polskich. Jej żołnierze walczyli równocześnie z okupantem niemieckim i z podziemiem komunistycznym, stanowiącym awangardę nowej, sowieckiej okupacji. Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności i umiejętnej dyplomacji dowódców, całej jednostce udało się przedostać na Zachód, unikając rozbicia i ze strony Wehrmachtu czy Waffen SS, i Armii Czerwonej. Była także jedynym oddziałem polskiego podziemia niepodległościowego, który nawiązał kontakt taktyczny z wojskami zachodnich aliantów, wszedł w ich skład i współdziałał taktycznie w walce z Niemcami w ostatnich dniach II wojny światowej. Warto przypomnieć jej historię.(empik.com/na-dwa-fronty-jaxa-maderski-jerzy,p1079984488,ksiazka-p)

Adolf Pilch stoczyl ponad 200 bitew i potyczek z Niemcami i Sowietami, w tym z zydowskim oddzialem Tewjego Bielskiego Wspomnienia legendarnego cichociemnego, jednego z najslynniejszych partyzantów AK, dowódcy Zgrupowania Stolpecko-Nalibockiego Delegacja jadąca wczesnym rankiem do Zjednoczenia Brygad Sowieckich Rejonu Iwienickiego na zaproszenie „Dubowa”-Sidoruka, komendanta tego zgrupowania, została w drodze, kilka kilometrów od naszego obozu, rozbrojona przez sowiecką zasadzkę. Rozbrojono również asystę w liczbie jedenastu ułanów pod dowództwem pchor. S. Pilarskiego. Domniemany sowiecki „sojusznik” stał się naszym najgorszym wrogiem. Zostaliśmy pozbawieni wszystkiego. Przede wszystkim partyzanckie...(empik.com/partyzanci-trzech-puszcz-pilch-adolf,p1072348650,ksiazka-p)

,Idziemy do Oosterbeek, gdzie palą się zabudowania. Ilice zawalone trupami Anglików. Gdzieniegdzie poznajemy żołnierzy polskiej brygady. Ciała są popuchnięte, szczerniałe, przypieczone ogniem płonących domów... Trupy trzymają wciąż broń w rękach... Idziemy zluzować Anglików, broniących się w budynkach. Widok nasz rozjaśnia twarze Czerwonych diabłów." (fragment książki)

W ostatnich dniach lipca 1944 roku ponosiło nas. Jesteśmy jednak żołnierzami, rozkazy i dyscyplina obowiązują. Dość przypadkowo spotkaliśmy się 25 lipca w cukierence na Solnej. Wczesne popołudnie. Obecni „Naprawa”, „Gil”, „Clive”, „Jur II”, „Błękitny”, „Rom” i chyba dwóch jeszcze kolegów z plutonu. Fundujemy sobie po ciastku i omawiamy aktualności. W pewnym momencie „Naprawa” mówi: „Robimy szkopów”. W czasie okupacji obowiązywał zakaz rozbrajania szkopów, gdyż w trakcie takich operacji nie można było wykluczyć konieczności zastrzelenia „pacjenta”. Pociągało to za sobą z reguły represje niemieckie. Czyli skórka za wyprawkę. Pistolet zdobyty tą drogą kosztowałby zbyt drogo. Co innego broń zdobyta w akcji. Była wkalkulowana w koszty. Jeżeli Tadeusz „Naprawa” decyduje się na rozbrojenie szkopów, to znaczy, że rozkaz o rozbrojeniu został uchylony i to naprawdę ostatnie szkopskie dni. Uzbrojeni w pistolety są jedynie Tadeusz „Naprawa” i Rysiek „Gil”. Wychodzimy dwójkami. „Naprawa” ze mną, Rysiek „Gil” ze Zbyszkiem „Clivem”, Jurek („Jur II”) z „Błękitnym”. Niedaleko na Solnej idzie naprzeciw nas dwóch unterofficerów Wehrmachtu. „Naprawa” mruknął: „Uwaga”. Gdy nas minęli i znaleźli się przed drugą parą Tadeusz odwrócił się, wyciągnął „gnata” i krzyknął „Hände hoch!” . Równocześnie „Gil” pokazał szkopom swojego visa. Odległość między parami my – szkopy rzędu czterech metrów. Podoficerowie niezdecydowanie podnieśli ręce do góry. Podskoczyłem do jednego z nich i ostro krzyknąłem „Hände hoch”. Podniósł łapki jak należało. Zbyszek zręcznie wyłuskał mu z kabury „parabelkę”, ja zapasowy magazynek. W trakcie tej naszej zabawy, drugi szkop zaczął uciekać. Tadeusz prowadził go na muszce, nie zdecydował się jednak na strzał...(http://www.matras.pl/prawie-zyciorys-1939-1956,p,226531)

Wreszcie lekarze zezwolili na mój wyjazd i 4 marca 1944 r. ruszyłem ze Stołpców do miejsca postoju oddziałów, w asyście plutonu kawalerii i kompanii piechoty. Dowiedziałem się od chłopców, że zawieszenie broni między nami a Niemcami trwa już od grudnia 1943 r., że Niemcy przydzielają broń i amunicję, żywność i obuwie, że oddziały się rozrastają, bo wciąż przychodzą ochotnicy lub uciekają z sowieckiej partyzantki do nas wzięci l grudnia do niewoli byli nasi żołnierze, że 6 stycznia 1944 r. został zabity koło Derewna przez swoich uciekający z sowieckiej partyzantki Henryk Aleksandrowicz, że koło swego folwarku Nowinki poległ jego właściciel Henryk Łysniewski „Długi”.