Zdobycie harcerskich sprawności to nic trudnego! Przynajmniej tak się wydaje Jankowi i Piotrkowi. Czy uda im się zostać skarbnikiem, kucharzem albo ogrodnikiem? A może zdobędą inną odznakę? Już czytam to seria książek przeznaczonych do samodzielnego czytania przez dzieci dopiero zaczynające swoją przygodę z czytaniem. Zabawne historyjki z niesamowitymi bohaterami i ich niezwykłymi przygodami rozbawią i zachęcą do czytania każdego młodego czytelnika. Wartkie opowieści napisane prostym i barwnym językiem sprawią, że czytanie stanie się prawdziwą przyjemnością. Duża czcionka i wesołe ilustracje uatrakcyjnią czytanie. Na końcu każdej książki znajduje się słowniczek, wyjaśniający trudne wyrazy, i zadania sprawdzające wyniesioną z książek wiedzę. Książki zostały skonsultowane przez metodyka edukacji wczesnoszkolnej.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprinty: reprint wydania, [1913]. Szesnaście gawęd obozowych - o idei skautingu. Wszystkim skautom polskim a w szczególności moim zastępom "Kruków" i "Czajek" te gawędy poświęcam. Ruch skautowy, jak mało który inny, zawiera w sobie samym niebezpieczeństwo degeneracji. Pełen błyskotliwej ochoty ćwiczebnej; pociągający dziecinność młodzieży najrozkoszniejszą pod słońcem zabawą, używający ćwiczeń łudząco podobnych do wielkich manewrów wojskowych — naraża swe młodociane szeregi na nieustanną pokusę wzięcia szaty zewnętrznej za treść, środków za cel, i zgubienia pośród rozlicznych starań o najlepsze wyćwiczenie tej wspaniałej idei odrodzenia moralnego, która go do życia powołała. Z zakonu rycerskiego, zaprawiającego młodych swych towarzyszy do najużyteczniejszej pracy narodowej, pełnej wysiłku i poświęcenia dla osiągania ciągle szczytów wartości moralnej i społecznej — przetworzyć się łatwo przytem może w pustą zabawę w żołnierzy. Młodzież polska, zawsze stęskniona do żołnierki, dzieląca z całym narodem pewną powierzchowną płochość i zamiłowanie do zewnętrznego szyku, pokrywającego nieraz bezczynność wewnętrzną — ta młodzież bardziej niż inne narażona jest na takie wypaczenie w szeregach skautowych...(http://www.empik.com/czuj-duch-szesnascie-gawed-obozowych-o-idei-skautingu-zawada-jan,p1129006630,ksiazka-p)

Nareszcie mamy książkę o polskiej wersji systemu zastępowego jako fundamentalnej formy pracy metodą skautową. Publikacja została przygotowana w bardzo dobrym momencie. Współczesne harcerstwo przeżywa kryzys pracy u podstaw, w małych grupach społecznych, jakimi są zastępy. Coraz częściej młodzi-dorośli chcieliby od razu kierować drużyną czy nawet szczepem, ale nie mają w swoim doświadczeniu przywódczym pracy z mała grupą-zastępem, a to właśnie ta jednostka jest początkiem sztuki kierowania ludzkimi zespołami w ruchu, którego akcje i zadania będą wymagały od instruktorów sprawdzania się w różnych strukturach i sytuacjach społecznych. Bohater niniejszej książki Ignacy Płonka swoje życie poświęcił wychowaniu i nauczaniu kolejnych młodych pokoleń Polaków. Wykorzystując metodykę skautową, skutecznie trafiał do młodych ludzi, a oni uważali go za autorytet, ale też przyjaciela i starszego brata. Potrafił skutecznie wdrażać system zastępowy, czyli kwintesencję skautingu, w Brzozowie, Tarnobrzegu, Palestynie i Wielkiej Brytanii. Tworzenie środowiska harcerskiego zaczynał zawsze od wyszkolenia zastępowych, a kierując nimi, organizował doskonałe drużyny i hufce harcerskie. Jako jeden z wielu instruktorów harcerskich twórczo dostosowywał metodykę skautową do warunków, w których przyszło mu działać. Nie poprawiał tego systemu, nie udziwniał go, ale perfekcyjnie wprowadzał w życie, w pracy drużyn, którymi kierował, a potem przez 33 lata propagował na łamach redagowanego przez siebie czasopisma „Na Tropie”. Przyjrzyjmy się temu systemowi i jego twórcy...(https://aros.pl/ksiazka/ignacy-plonka-i-jego-system-zastepowy)

„Książka jest [...] kompetentną, wielowątkową odpowiedzią na pytanie: w jakim stopniu współczesna myśl pedagogiczna w harcerstwie i o harcerstwie podejmuje i pojmuje istotę wychowania oraz jaką rolę odgrywa w niej prymarne jego rozumienie jako środowiska pośredniego wychowania? – co stanowi o jej niezaprzeczalnej wartości dla współczesnego ruchu harcerskiego”? – recenzji dr. hab. Wiktora Żłobickiego, prof. nadzw. UWr, hm. „Idee skautingu, na których bazuje polski ruch harcerski, zderzając się z ponowoczesną rzeczywistością, czynią sferę wychowania harcerskiego coraz bardziej skomplikowaną. Bogusław Śliwerski, zestawiając tradycję ze współczesnością, łącząc doświadczenie pedagoga, naukowca, instruktora harcerskiego, napisał książkę, którą wykorzystać powinny wszystkie organizacje harcerskie w Polsce, niezależnie od ich ideologicznych i światopoglądowych korzeni. Przydatność tej publikacji dostrzegam przede wszystkim w odniesieniu do postulowanego przez Autora przygotowania i doskonalenia kadr instruktorskich, opartego na rzetelnej, współczesnej wiedzy z zakresu nauk o wychowaniu [...], by odpowiednio przygotowani ludzie prowadzili proces socjalizacji i wychowania zuchów i harcerzy w sposób kompetentny i odpowiedzialny[...]” – Wprowadzenie – Bogusław Śliwerski Jak jest w rzeczywistości? Czy harcerstwo polskie wyróżnia w istocie od skautingu między innymi nasycenie polskiego harcerstwa naukową myślą? Zanim więc odpowiem na pytanie, czy(-m) jest harcerskie wychowanie, powinienem odnieść się do naukowych źródeł na ten temat. Pedagogika jest tą nauką, której kluczowym przedmiotem badań jest wychowanie. Czy jednak możemy mówić o pedagogice harcerskiej? Jak w myśli skautowej/harcerskiej jawiło się wychowanie oraz w jakim kierunku ewoluuje jego sens? Senat III Rzeczypospolitej uchwalił 2018 rok Rokiem Harcerstwa. Jest to zatem znakomita okazja ku temu, by sięgać do ponad stuletniej myśli o istocie wychowania i różnych jego aspektach w skautingu światowym oraz polskim, także w naszym harcerstwie...(https://aros.pl/ksiazka/pedagogia-harcerskiego-wychowania-fundamenty)