To już kolejny tom przygód Cecylki. Tym razem urocza bohaterka z niewielkiego Knedelkowa uczy się, że przyjemnie jest pomagać innym. Wszystko zaczyna się od znalezionego podczas wiosennych porządków na strychu pamiętnika Eleonory. Dowiaduje się z niego o tym, jak dziewczynka, która spędzała wakacje u cioci i wujka w Knedelkowie odkryła bardzo ważną rzecz. Dzięki temu posypała się w miasteczku prawdziwa lawina dobrych uczynków. Książeczka o Cecylce powstała w ramach projektu Mały Wolontariat, który uwrażliwia ludzi na otaczający świat zaczynając już od najmłodszych, uczy, że każdy może pomagać, nie trzeba być do tego Supermenem, wystarczy być dziewczynką z niedużego Knedelkowa, która mieszka z gąską Walerką na ulicy Naleśnikowej i uważnie obserwuje świat. Przeczytajcie sami o tych wesołych perypetiach, a kto wie, może i was zainspirują one do włączenia się w akcję małego wolontariatu. Przygody Cecylki i innych mieszkańców zilustrował we wspaniałym, humorystycznym stylu Zenon Wiewiórka. To dzięki niemu historie Joanny Krzyżanek czyta się tak wyśmienicie, że można by je schrupać jak ciasteczko z leśnymi poziomkami. Ta książka kierowana jest do: – dzieci, które dzięki lekturze tej sympatycznej książki zrozumieją ideę wolontariatu. – rodziców, którzy chcą uwrażliwić dzieci na bezinteresowną pomoc na rzecz innych. Dlaczego warto nabyć tę książkę? – to kolejny tomik przygód znanej i lubianej Cecylki Knedelek. – zaprasza wszystkie dzieci do poznania idei wolontariatu, zachęca je do czynienia dobrych uczynków. – to pełna humoru i mądrych treści opowieść, która powinna znaleźć się na półce każdego dziecka...(https://aros.pl/ksiazka/dobre-uczynki-cecylki-knedelek)

Losy czterech kobiet krzyżują się w jednym miejscu. W dodatku takim, które mało komu dobrze się kojarzy… Kiedy Maria i Emilia trafiają do domu opieki dla seniorów, są pewne, że wszystko, co w życiu najlepsze, mają już dawno za sobą. Paradoksalnie to samo myśli Justyna, młodsza od nich o trzydzieści lat kierowniczka tej placówki, rozwódka, zdradzana latami przez męża, i to z jej byłą najlepszą przyjaciółką. Jedyną kobietą, która ma jeszcze nadzieję na to, że czeka ją coś dobrego, jest Lena, zbuntowana nastolatka, która pomaga pensjonariuszom jako wolontariuszka. Kiedy okaże się, że jesień życia wcale nie musi być monotonna i nudna, dom spokojnej starości zamieni się w dom bardzo niespokojnej starości, na jaw wyjdą tajemnice z przeszłości starszych pań, a we wszystko wmiesza się niesforny Amor, nagle się okaże, że placówce, którą wszystkie cztery kobiety zaczęły traktować jak swój dom, grozi zamknięcie. Aby ją uratować, potrzeba cudu! Na szczęście zbliża się pora, kiedy cuda lubią się wydarzać...(https://aros.pl/produkt/dom-niespokojnej-starosci)

Ida, córka leśniczego i studentka psychologii, nagle pojawia się w rodzinnym domu, nie zdradzając, co skłoniło ją do ucieczki z miasta. Koszmary nie dają jej spać, unika ludzi, a namiastkę spokoju odnajduje w ośrodku rehabilitacji dzikich zwierząt, gdzie zostaje wolontariuszką. Dopiero Bruno, przyjaciel dziewczyny, powoli odkrywa jej bolesny sekret. Tymczasem Joanna Wilk, historyczka sztuki, po burzliwych wydarzeniach sprzed jesieni postanawia zacząć wszystko od nowa. Przeprowadza się na drugi koniec Polski, by budować tam spokojną przyszłość. Nie przypuszcza jednak, że los bywa przewrotny i na jej drodze znów stanie Tomek... Młody leśnik pomaga dzikim zwierzętom i wciąż ma nadzieję, że oswoi także swojego Wilka. Czy Joanna da mu kolejną szansę? Pewnego dnia, wśród malowniczych lasów i jezior Pojezierza Brodnickiego, losy Idy i Joanny się splotą. Co przyniesie ta znajomość i czym się okaże dla każdej z dziewczyn? "Leśniczanka", kolejna książka Klaudii Duszyńskiej z cyklu "Wędrówki po miłość", to opowieść o oswajaniu lęków i sile zaufania. A także o bezgranicznej przyjaźni, która przetrwa wszystko...(https://lenaczyta.pl/Lesniczanka-p155649)

WZRUSZAJĄCA POWIEŚĆ YA O WIELKIEJ PRZYJAŹNI I PRAWDZIWEJ MIŁOŚCI autora bestsellerów o LICEUM FREUDA. Nagła śmierć matki wywraca do góry nogami życie nastoletniego Sebastiana. Pogrążony w depresji chłopak oddala się od bliskich i wpada w podejrzane towarzystwo. Gdy pewnego dnia pod wpływem używek omal nie doprowadza do tragedii, zmartwiony ojciec podejmuje wobec niego stanowcze kroki. Mężczyzna nakłania syna do odbycia wakacyjnego wolontariatu w podwarszawskim hospicjum. Wierzy, że opieka nad ludźmi nieuleczalnie chorymi pomoże zbuntowanemu Sebastianowi na nowo docenić życie. Wkrótce chłopak poznaje chorego na raka Mateusza. Ten wyjawia Sebastianowi, że zdaniem lekarzy został mu miesiąc życia. Zamierza jednak oszukać śmierć, a nowy znajomy ma mu w tym pomóc. Rozpoczyna się pełen humoru, wzruszeń i cennych życiowych lekcji wyścig, w którym stawką jest każdy dodatkowy dzień. W jego trakcie Sebastian i Mateusz nie tylko odkrywają prawdę o sobie, ale i przekonują się, że miłość i pamięć mają dużo większą moc niż śmierć. MIŁOŚĆ JEST NAJWAŻNIEJSZA, CZYŻ NIE?...(https://lenaczyta.pl/Moj-ostatni-miesiac-p148713)

Anielski patrol wkracza do akcji. Czas, aby rozpoczęła się misja! Usiądź wygodnie, przygotuj chusteczki na otarcie łez. Czas na wzruszenie, czas na dreszczyk emocji. Czas na kolejny bestseller Karen Kingsbury! Przeczytaj trzeci i ostatni tom serii "Anielski patrol". Mary Catherine wyjeżdża do Ugandy, aby pracować w tamtejszym sierocińcu, chociaż lekarze ostrzegali ją, że powinna zdecydować się na przeszczep serca. Jednak dni, które jej pozostały, Mary Catherine postanowiła poświęcić opiece nad dziećmi, tym bardziej, że sama nigdy nie zostanie mamą. Martwiło ją tylko jedno. A tym zmartwieniem było uczucie, jakim darzyła pierwszoligowego bejsbolistę, Marcusa Dillingera – mężczyznę, w którym nie powinna była się zakochać.(http://www.empik.com/anielski-patrol-tom-3-ocalic-milosc-kingsbury-karen,p1143715895,ksiazka-p)

Ta historia ma swoje korzenie w rzeczywistości. Wszystko zaczęło się w 2005 roku, kiedy David Deutchman, emerytowany nauczyciel rozpoczął rehabilitację w jednym ze szpitali w Atlancie. Pewnego dnia, po skończonych zabiegach, zatrzymał się na oddziale dziecięcym i stanął za szybą, która oddzielała go od noworodków. Nie mógł oderwać wzroku od maluchów, aż w końcu zapytał pielęgniarkę, czy dla osoby w jego wieku nie znalazłby się w szpitalu jakiś wolontariat. Wtedy też po raz pierwszy wziął na ręce malucha, który zanosił się płaczem i trudno było go uspokoić. Dziecko, głaskane i przytulane przez przypadkowego człowieka, zasnęło w końcu w jego ramionach. David został zatrudniony w szpitalu jako profesjonalny „przytulacz” noworodków, które z różnych powodów nie mogły wrócić do domu. I robi to nadal, nieprzerwanie od dwunastu lat... Pokój kołysanek jest inspirowany tą właśnie historią. Joachim ma osiemdziesiąt pięć lat i pracuje w jednym ze szpitali położniczych jako wolontariusz. Pomaga wcześniakom przetrwać najtrudniejsze chwile, tuląc, głaszcząc i opowiadając im historie swojego życia. Najczęściej pojawia się w nich jego największa miłość, którą zawiódł bardziej niż siebie samego. Joachim i Helena, Marysia i Maria, Marta i jej mąż, który nie radzi sobie z rzeczywistością – wszyscy oni w „pokoju kołysanek” będą szukać odpowiedzi na pytania, czy można odzyskać stracone marzenia i oswoić tęsknotę za tym, co było? Co w życiu jest najważniejsze i jak cenne potrafią być wspomnienia? Czy miłość ma wiek? Czy kiedykolwiek się kończy? Dwadzieścia cztery dni grudnia mogą zmienić wszystko. A cudem nie zawsze jest prezent pod choinką...(https://aros.pl/ksiazka/pokoj-kolysanek)

Autor bestsellerowego Nieba dla akrobaty, nazwanego dekalogiem nadziei, rozmawia po latach z bohaterami swej książki. Gorzowskie hospicjum św. Kamila, które widział kiedyś jako niebo, które fascynowało go solidarnością w niesieniu pomocy choremu, zdało mu się po powrocie inne. Między ludzi wkroczyły ambicje, zmęczenie, wypalenie. Grzegorczyk o mało co uległby pokusie, aby uciec i ocalić lepsze wspomnienia. Ale na dnie tego kryzysu zauważył tę wartość największą i niezmienną – chorego. Tak samo bezradny i oczekujący na drugiego, mogący dać nagrodę – uśmiech, który zawsze będzie powracał. Na koniec zobaczył, że ten kryzys, jest glebą, która rodzi nowe owoce. I znowu nadleciały anioły. Grzegorczyk nigdy nie pisze laurek, uznaje, że życie jest piękne i święte takie, jakie jest, nie ma potrzeby, by je pudrować. Właściwie w każdej rozmowie padało słowo uśmiech. W najróżniejszych kontekstach i złożeniach. Słowo klucz. Kod, który wszystko otwiera. Dar, który przekazują sobie i chory, i jego opiekun. Uśmiech działa w obie strony. Dzięki niemu wszyscy stają się posłańcami dobra. (ze wstępu autora)...(https://aros.pl/ksiazka/poslancy-usmiechu)

Początek marca. Pierwszy tydzień wojny. Zmierzch. Oglądam serwis za serwisem. Nie mogę się oderwać od informacji. Już nie ma łez. Mały chłopczyk nagrany w pociągu powtarza: ,,Mój tata to bohater, on teraz pomaga żołnierzom w Kijowie walczyć z naszymi wrogami. Ja z mamą wyjeżdżamy". Serce pęka. Dzwonek telefonu. Joasia Ziędalska-Komosińska, bliska mi bardzo, cudowna dziewczyna. ,,Joasiu, potrzebny ktoś, kto pojechałby na granicę. Znasz kogoś? Nie wiem - może dziennikarz, który zobaczy, co się tam dzieje i opisze. Powie o tym światu. Ilona błaga o pomoc. Mówi, że to armagedon". Ilona - pedagożka , wolontariuszka, koordynatorka pomocy. Hrubieszów... Boże, moje strony. Rodzinny dom przy Zamojskiej.... Myśli pędzą z szybkością światła. Igor... praca... dom... pies... Asia coś jeszcze tłumaczy. Głos dobiega jak zza szyby. ,,Ja pojadę - słowa mówią się same - jestem stamtąd. Moje miejsce jest przy granicy". Odkładam słuchawkę. Dzwonię do Ilony. Nie znamy się jeszcze, a gadamy jak koleżanki z liceum. ,,Czego potrzeba?" ,,Wszystkiego. Przyjedź, zobaczysz. Tu jest tłum ludzi, małe dzieci. Malutkie. Trzeba pieluch, jedzenia, leków, środków czystości. I przywieź też jakiegoś psychologa. Nie radzimy sobie. Opadamy z sił, Joasiu. Nie pamiętam, kiedy spałam. Pomóż". Wiem, jacy to ludzie. Znam tych urodzonych przy granicy. Są jak armia pospolitego ruszenia. Jeśli trzeba - nie do zdarcia. Ale wojna - to nawet dla nich zbyt wiele. Ogłaszam zbiórkę na grupie ,,Kobiety mocy", to samo na Instagramie, Facebooku, wśród znajomych. Przy recepcji bloku, w którym mieszkam, rośnie góra darów. Muszę mieć większy samochód. Nie zmieszczę wszystkiego. Znajomy podstawia mi dużego SUV-a. Jest pełen po dach. Zawieszenie trochę siada, ale to przecież misja. Damy radę! Jesteśmy stamtąd...(https://lenaczyta.pl/To-nie-kraj-to-ludzie-p182805)

Książka rozprawia o nowej jakości pracy pomocowej w opiece hospicyjnej nad dzieckiem. Wymaga ona od wolontariusza bazowania na ludzkim potencjale, wartościach i wielowymiarowych umiejętnościach, które stanowią podwaliny idei pomocniczości. Szczególne znaczenia będzie tu miał dialog wolontariusza z dzieckiem nieuleczalnie chorym i jego rodziną. Wzajemne relacje pacjentów, ich bliskich oraz tych, którzy niosą im pomoc, podlegają wszelkim regułom komunikacji interpersonalnej. Wszystko to w zasadniczy sposób wpływa na całokształt opieki. Aktualna kondycja wolontariatu hospicyjnego nad dziećmi ma niezwykłe znaczenie w kreowaniu modelu opieki hospicyjnej zarówno w kontekście medycznym, jak i pozamedycznym...(https://www.empik.com/wolontariat-w-opiece-hospicyjnej-nad-dzieckiem-zdebska-ewelina,p1144314073,ksiazka-p)

Co zrobisz kiedy twoje poukładane, szczęśliwe życie nagle zamieni się w koszmar? Hania jest szczęśliwą mężatką, marzy o dziecku i prowadzi Fundację ,,Nadzieja" dla kobiet w trudnej sytuacji. Wydawałoby się, że w jej życiu wszystko jest poukładane i trwałe. W jednej chwili jednak, z niezrozumiałego dla niej powodu, wszystko zaczyna się zmieniać. Szymon musi spłacić dług wdzięczności, dlatego niechętnie, ale zgadza się wykonać ostatnie już powierzone mu zadanie. Ma zostać wolontariuszem, by pomóc Fundacji dotrzeć do większej liczby potrzebujących. Nagle, w tajemniczych okolicznościach, zaczynają znikać podopieczne Nadziei. Hania nie potrafi przejść obok tego obojętnie. Nie otrzymuje pomocy tam, gdzie się jej spodziewała i musi rozpocząć poszukiwania na własną rękę. Czy będzie w tym całkiem sama?...(https://lenaczyta.pl/Znikajace-nadzieje-p74092)

Zapis chwil, kilkanaście zdjęć z życia, z umierania, z pokory, cierpienia i nadziei oraz miłości W hospicjum życie przecina się ze śmiercią. To miejsce rządzi się swoimi prawami i ma jasno określone zasady. Wchodzi się tu tylko raz. Zazwyczaj. Agnieszka wchodzi tam od czterech lat. Jest wolontariuszką. Spędza czas z tymi, którzy potrzebują kilku ciepłych słów, pomocy przy jedzeniu, napisaniu ostatniego listu, spojrzenia, uśmiechu. Niewiele, zaledwie bycie z drugim człowiekiem tu i teraz. Być może dlatego to właśnie tutaj dając siebie, zyskuje się znacznie więcej. "Zorkownia" to zapis chwil, kilkanaście zdjęć z życia, z umierania, z pokory, cierpienia i nadziei, z miłości tak wielkiej, że nie da się jej zamknąć w słowie. To przepiękna, wzruszająca opowieść o życiu. Agnieszka Kaluga bloga zaczęła pisać w roku 2010, żeby zrzucić z siebie ciężar życiowych doświadczeń w hospicjum, gdzie jest wolontariuszką. Jej jest przede wszystkim zapisem nieustającej walki o życie, o jego sens i najważniejsze wartości.