Prezentowana baza danych obejmuje dane studentów, które pochodzą z kilku dokumentów. Główne źródło stanowią wytworzone w XVII–XIX wieku metryki przechowywane obecnie w zbiorach Książnicy Pomorskiej w Szczecinie pod sygnaturą Rkps 250/1–2. Pierwszy z rękopisów stanowi wykonaną pod koniec XVII wieku kopię matrykuły Pedagogium Książęcego. Zawiera on – w postaci spisów rocznych – imiona, nazwiska i miejsca pochodzenia około 5,5 tysiąca chłopców wpisanych w poczet studentów tej uczelni półwyższej z lat 1576–1666. Drugi rękopis obejmuje ok. 2,2 tysiąca wpisów uczniów Gimnazjum Karolińskiego i Gimnazjum Akademickiego odpowiednio z lat: 1679–1716 i 1717–1805. Immatrykulacje drugiego dokumentu zachowują układ zastosowany w metryce Pedagogium, z tym że w przeważającej mierze zostały dokonane przez uczniów własnoręcznie i nierzadko uzupełnione o informacje na temat oceny ich postępów w nauce lub dalszych losów. Oprócz danych osobowych obie metryki zawierają liczne nagłówki informujące o nazwisku rektora, który dokonywał rekrutacji w danym roku, a także wpisy i poezje okolicznościowe – teksty te uwzględniono wyłącznie w wydaniach książkowych tych dokumentów. Rękopiśmienna matrykuła Pedagogium nie sięga początków istnienia uczelni, którą ufundowano w 1543, a otwarto w 1544 roku. Podobnie metryka Gimnazjum Karolińskiego rozpoczyna się w roku 1679, choć szkołę otwarto w roku 1667. Podjęto zatem próbę rekonstrukcji składów uczniowskich z lat 1544–1575 oraz 1667–1678 przy wykorzystaniu innych źródeł. Szczególnie przydatne w tym względzie okazały się księgi rachunkowe Fundacji Mariackiej, która finansowała działalność uczelni. W dokumentach tych spisano personalia uczniów, którzy korzystali z internatu. Z uwagi na to, że rejestry te dotyczą głównie studentów rekrutujących się spoza Szczecina, możliwe było jedynie częściowe odtworzenie brakujących danych.

Publikacja stanowi edycję jednego z najcenniejszych dokumentów w zbiorach Książnicy Pomorskiej, jakim jest rękopis „Album studiosorum Gymnasii Regii Stetinensis (1576-1666)”, czyli zabytkowa matrykuła, zawierająca nazwiska słuchaczy Pedagogium Książęcego w Szczecinie – najstarszej uczelni miasta i regionu. Oprócz treści źródła zawiera także dwa aneksy: pierwszy z nich udostępnia nazwiska słuchaczy szkoły z lat sprzed zaprowadzenia matrykuły (dane te zostały pozyskane z zachowanej dokumentacji działalności Fundacji Mariackiej), drugi – przekłady na j. polski łacińskich nagłówków, poezji i dodatkowych informacji zamieszczonych w oryginale metryki. Korzystanie ze źródła ułatwiają ponadto dwa obszerne indeksy: osobowy i geograficzny. Całość poprzedzona jest monograficznym wstępem, wprowadzającym odbiorcę w historię i zasady funkcjonowania szkoły oraz przekazującym informacje na temat edytowanego dokumentu.Książka jest jednym z efektów realizacji projektu „Dziedzictwo akademickie Pomorza Zachodniego”, finansowanego ze środków Ministerstwa Edukacji i Nauki w ramach programu Społeczna Odpowiedzialność Nauki (moduł Wsparcie dla Bibliotek Naukowych) oraz ze środków otrzymanych z budżetu Województwa Zachodniopomorskiego...(https://www.ksiaznica.szczecin.pl/library-publication/publication/id/116/page/1)

Opracowanie jest próbą rekonstrukcji historycznych zasobów bibliotecznych Stargardu, w tym biblioteki kościoła parafialnego pw. Najświętszej Marii Panny oraz gimnazjum Collegium Groeningianum. Obejmuje druki wydane w XVI w. W ocalałych do dziś zbiorach zachowało się wiele rzadkości bibliograficznych. Wykazane w katalogu druki aktualnie przechowywane są w: Bibliotece Narodowej (Warszawa), Książnicy Pomorskiej (Szczecin), Archiwum Państwowym (Szczecin), Muzeum Narodowym (Szczecin), Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej (Bydgoszcz), Książnicy Kopernikańskiej (Toruń), Bibliotece Uniwersyteckiej (Toruń), Bibliotece Uniwersyteckiej (Warszawa), Muzeum Archeologiczno-Historycznym (Stargard)...(http://www.sbp.pl/artykul/?cid=24060&prev=508)

Czy media w obecnej formie są potrzebne? Czym współczesne różnią się od tych sprzed lat? Czy należy walczyć, czy współpracować z nowoczesnymi technologiami? Takie tematy poruszano na sympozjum „70 lat mediów na Pomorzu Zachodnim”.

Bogusław z Pomorza, Jan z Polski i Maksymilian z niemieckiej Frankonii, to młodzi bohaterowie tej przygodowej powieści historycznej, której akcja rozgrywa się na początku XII wieku, na prastarym Pomorzu. Jest powieścią o pięknej przyjaźni, o uczuciach, potrzebie wzajemnego poznania i zrozumienia, o pokonywaniu uprzedzeń i akceptacji różnic. Jest w swej wymowie zarówno poważna, jak i zabawna...

Autorki książki postawiły sobie za cel ułatwienie pracy nauczycielom w szkole podstawowej, w realizacji tematów dotyczących chrystianizacji Pomorza. Książka świetnie może się sprawdzić również podczas wakacji. Może być ciekawą inspiracją do rodzinnych wycieczek historyczno-turystycznych. Dziesięcioletni Józio - mieszkaniec Szczecina, wędruje wraz ze swym dziadkiem śladami bp. Ottona. Dziadek jest bogatym źródłem opowieści dla swego wnuka. Część pierwsza opisuje pierwszą misję św. Ottona i kończy się uzyskaniem przez czytelnika Dyplomu Historyka – Wędrownika. Jest to nagroda za przeczytanie książki i wykonanie zadań w niej zawartych. Druga część opowiada o drugiej misji i bardziej akcentuje sposób dochodzenia Józia do świadomego chrześcijaństwa. Jej uwieńczeniem jest Dyplom Małego Misjonarza. Józio szuka śladów pobytu św. Ottona m.in.w Pyrzycach, Kamieniu Pomorskim, Wolinie, Cerkwicy, Kołobrzegu i Szczecinie. Książka dostarcza dzieciom wiedzę nie tylko na temat wiary ale również z zakresu historii, geografii i architektury Pomorza Zachodniwgo. Dzieci nauczą się pracy z mapą, a mały bohater Józio zachęci je do aktywnego poznawania swoich okolic. książka adresowana jest wprawdzie do milumińskich ale także dorosly znajdzie w niej wiele ciekawych wiadomości i z powodzeniem przypomni sobie lata swojego dzieciństwa...(http://architektura.pomorze.pl/O-Joziu-ktory-wedrowal-szlakiem-misji-Swietego-Ottona--nowosc-wydawnicza-+864)

Ludwik Piosicki (1914-2010), człowiek wielu pasji i różnych talentów - artysta plastyk, malarz, karykaturzysta, autor ekslibrisów oraz obrazów rekonstruujących dzieje Pomorza Zachodniego. W wolnych chwilach żeglarz i płetwonurek. Urodził się w 1914 r. w Hanowerze. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Do Szczecina przyjechał w 1957 roku. Przez osiem lat współpracował z Głosem Szczecińskim, gdzie w rubryce "Z Teki Teatralnej L. Piosickiego" zamieszczał karykatury aktorów. Był wieloletnim kierownikiem technicznym Szczecińskich Teatrów Dramatycznych i autorem scenografii. Współpracował z Towarzystwem do Walki z Kalectwem w Szczecinie, w którym realizował program "Rehabilitacja przez twórczość", ucząc rysunku i malarstwa osoby niepełnosprawne, za co w 2009 roku otrzymał tytuł Mecenasa Osób Niepełnosprawnych. (http://www.ksiaznica.szczecin.pl/www/wydarzenia/single/id/1389)