Edukację alternatywną można postrzegać jako swoistą reakcję obronną rodziców, uczniów, nauczycieli, a także badaczy na masowy charakter edukacji, obecną w niej przemoc strukturalną, symboliczną, przejawy ukrytego programu. Pojęcie edukacji alternatywnej weszło na dobre do języka współczesnej polskiej pedagogiki – nie tylko za sprawą praktyk edukacyjnych odmiennych od masowego kształcenia, ale także publikacji: monografii, prac zbiorowych i artykułów. Pierwsze z nich pojawiły się na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, gdy opadła ideologiczna kurtyna izolująca nas od zachodniej myśli pedagogicznej. Dopiero wtedy możliwe było upowszechnienie na przykład: montessoriańskiej, freinetowskiej, waldorfskiej, antypedagogicznej czy gestaltowskiej myśli i praktyki, a także tekstów Ivana Illicha, Johna Holta, Hubertusa von Schoenebecka i wielu innych autorów. Podkreślić trzeba szczególną rolę Bogusława Śliwerskiego, który jest nie tylko współredaktorem niniejszej książki, ale od wielu lat także promotorem i propagatorem ruchu odnowy edukacji, aktywnym organizatorem cyklu międzynarodowych konferencji poświęconych edukacji alternatywnej, autorem monografii i redaktorem naukowym pierwszych publikacji zbiorowych na ten temat. Pozwolę sobie w tym miejscu na osobistą refleksję, zakładając, że nie jestem w niej odosobniony. Prawdopodobnie wiele osób spośród czytelników, podobnie jak mnie, wtłoczono w system masowego, tradycyjnego kształcenia, do którego – mimo prób oporu – trzeba się było dostosowywać. Co więcej, należało być gotowym także do kontaktów z różnymi nauczycielami, których cechy trafnie scharakteryzował przed laty Janusz Korczak w jednym ze swoich tekstów: Wyćwiczono sztucznie całą armię ludzi, których zadaniem było zaśmiecać głowy, zaciemniać umysł pogodny – i nazwano ich – przywódcami dzieci – pedagogami. Jedni, zahukania poczciwi, patrzyli pobłażliwie, jak pod ich okiem uczono się lekceważyć obowiązek i wyłgiwać tchórzliwie przed odpowiedzialnością. Drudzy, źli i nieżyczliwi, tyranami byli i uczyli nienawidzieć naukę i sumienność w pracy. Trzeci, fanatycy i dziwacy, tworzyli sztuczny kult dla jakiegoś ułamka świątyni wiedzy, spajali młode umysły haszyszem własnego obłędu. Nieliczni wreszcie wykolejeńcy przemycali nikłe, konające w zaduchu promyki życia, póki ich nie wyśledzono i nie wyszczuto z murów szkolnych. – I owych pierwszych pedagogów wspominasz teraz, dojrzały mężu, trochę z rozrzewnieniem, a trochę z litością: przynajmniej nie nękali. Tyranów wspominasz z głuchym żalem i trwogą – zły sen ci ich przypomina. O trzecich myślisz z wyrzutem: dlaczego przywiązali mnie do martwego słońca, które nie grzeje i drogi nie rozświetla? A z uczuciem wdzięczności kornej zwracasz się do tych nielicznych lub tego jednego tylko, który z tobą dusił się w kazamatach szkolnych i marzył. Nawet ten najlepszy, a jedyny, nie mógł ci dać więcej prócz – marzenia. Dlatego doceniam okoliczności spotkań z pedagogami, którzy różne teorie edukacji alternatywnej i jej praktyczne zastosowania wprowadzali we Wrocławiu – jednym z pionierskich ośrodków alternatywnego kształcenia. W tym mieście nadal funkcjonuje Wrocławska Szkoła Przyszłości z jej liderem Ryszardem Łukaszewiczem oraz założona przez Daniela Manelskiego, a następnie kierowana przez wielu innych pedagogów Autorska Szkoła Samorozwoju ASSA. Tu działają Autorskie Licea Artystyczne, których pomysłodawcą i realizatorem jest wywodzący się z ASSA Mariusz Budzyński. Takie szkoły i liczne ośrodki alternatywnej myśli i praktyki pedagogicznej w całym kraju stanowią przeciwwagę dla edukacyjnej unifikacji i centralnie sterowanego pseudonowatorstwa, stwarzając nauczycielom szansę na poskromienie pedagogicznego ego, ukształtowanego przez masową, tradycyjną edukację. W drugiej dekadzie XXI wieku, gdy mamy tak wiele publikacji w różny sposób traktujących o alternatywności w edukacji, pojawia się oto kolejna książka, na którą składają się rozdziały napisane przez jej redaktorów naukowych – Bogusława Śliwerskiego i Andrzeja Rozmusa – oraz innych zaproszonych do współpracy polskich pedagogów: Beatę Przyborowską, Krzysztofa J. Szmidta, Zbyszka Melosika, Wiesławę Limont, Edytę Gruszczyk-Kolczyńską, Katarzynę Krasoń oraz Ewę Wysocką i Jolantę Pułkę. Czytelnik może zadać sobie pytanie: co wnosi lektura tej książki, skoro powstało już tyle innych publikacji tematycznych? Trzeba podkreślić, że nie jest to bynajmniej podręcznik, który prowadziłby krok po kroku ku pełni wiedzy o edukacji alternatywnej. Struktura i treść prezentowanej pracy zbiorowej wskazują raczej, że jest to kierowana do pedagogów pouczająca mozaika autorskiego odczytania alternatywności w edukacji, sprzyjająca niewątpliwie pogłębianiu myślenia o tym, wobec czego i kogo owa alternatywność się uobecnia. Specyfika tego tomu polega na tym, że każdy z autorów poddaje analizie codzienność edukacyjną i za pomocą charakterystycznego dla siebie instrumentarium opisuje doświadczenia alternatywności. Otwierający książkę rozdział napisany przez Bogusława Śliwerskiego, uzupełniony obszerną bibliografią tematyczną (liczącą prawie trzy setki źródeł), daje wgląd w istotę pedagogiki alternatywnej. Przywołane licznie w tekście przykłady potwierdzają aktywne współistnienie edukacji alternatywnej w otoczeniu społecznym zdominowanym przez szkolnictwo masowe. Beata Przyborowska przedstawia autorską perspektywę aplikacji kategorii innowacyjności do nauk pedagogicznych. Ekspercką wiedzą o twórczości i kreatywności dzieli się Krzysztof J. Szmidt – autor wielu publikacji z zakresu pedagogiki twórczości. Do refleksji nad kulturowym tłem uwikłania współczesnej młodzieży zachęca Zbyszko Melosik. Autor dostrzega w edukacji szansę na opór wobec dominacji kultury popularnej, ograniczanie i zawłaszczanie wolności człowieka przez mechanizmy konsumpcji. Wiesława Limont omawia obszernie teoretyczne aspekty uzdolnień uczniów i podkreśla, że wobec bezradności masowego szkolnictwa w rozwijaniu uzdolnień lukę tę może z powodzeniem zapełnić edukacja alternatywna. Edyta Gruszczyk-Kolczyńska na podstawie swoich badań dowodzi, jak wysoki jest potencjał uzdolnień matematycznych wśród dzieci. Zweryfikowane empirycznie działania innowacyjne w rozwijaniu tego potencjału ukazują skalę zaniedbań istniejących w systemie edukacji masowej oraz brak zainteresowania władz oświatowych radykalną poprawą poziomu nauczania matematyki. Katarzyna Krasoń skupia się na społecznym znaczeniu kultury wysokiej i jej roli w edukacji. Apeluje o stworzenie mapy drogowej edukacji artystycznej. Ewa Wysocka i Jolanta Pułka, prezentując teoretyczny i empiryczny wgląd w problematykę twórczości, dowodzą tezy o jej fundamentalnym znaczeniu dla relacji między uczniami i ich nauczycielami na różnych poziomach edukacji. Tom zamyka tekst Andrzeja Rozmusa, który dzieli się refleksją nad różnorodnością postrzegania alternatywności i uzupełnia ją doświadczeniami Rzeszowskiej Akademii Inspiracji (RAI) – projektu edukacyjnego stworzonego w Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Zachęcam pedagogów do przestudiowania tej książki w nadziei, że nie poprzestaną na lekturze tej i wielu innych publikacji poświęconych alternatywom w edukacji, lecz zainspirowani podejmą wyzwanie tworzenia Dobrej Szkoły...(https://aros.pl/ksiazka/alternatywy-w-edukacji)

Publikacja przygotowana została przez zespół badaczy wywodzących się z różnych środowisk naukowych oraz praktyków na co dzień pracujących w jednostkach organizacyjnych służb, inspekcji i straży. Wszyscy autorzy zostali zaproszeni do podjęcia refleksji nad zagadnieniem obecności seniorek i seniorów w przestrzeni miejskiej, aktualnie prowadzonymi i przygotowywanymi politykami senioralnymi oraz praktyką działań organizacji pozarządowych. Ważnym punktem odniesienia rozważań ujętych w monografii jest pandemia SARS-CoV-2 i zebrane w trakcie jej trwania doświadczenia ze współpracy w trosce o grupę osób najbardziej dotkniętych konsekwencjami pandemii. Doświadczenia pandemiczne służb czy wyostrzone skutki zmian demograficznych polskiego społeczeństwa to tylko część problemów, przed których rozwiązaniem stają politycy ze szczebla samorządowego i rządowego. Postulatem wyraźnie podnoszonym przez wszystkich autorów jest konieczność opracowania zintegrowanej na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym polityki senioralnej odzwierciedlającej doświadczenia i potrzeby jej aktorów instytucjonalnych, pozarządowych i adresatów tych działań...(https://aros.pl/produkt/bezpieczenstwo-osob-starszych-w-przestrzeni)

Doświadczenie autorów publikacji w zakresie cyberbezpieczeństwa umożliwia perspektywiczne spojrzenie z różnych stron na temat cyberprzestrzeni i czyhających tam niebezpieczeństw dla człowieka. Wielość poruszonych tematów pozwala poznać i zrozumieć współczesne i przyszłe wyzwania w tej dziedzinie. Książka wskazuje, że zarówno poszczególne rządy uzbrojone w najnowocześniejsza technologię, jak i specjalistów z cyberbezpieczeństwa, są tak samo podatne na zagrożenia i bezbronne jak zwykli użytkownicy...(https://aros.pl/ksiazka/cyberbezpieczenstwo-dzieci-i-mlodziezy-realny-i-wirtualny-problem-polityki-bezpieczenstwa)

Oddajemy do rąk czytelników publikację dotyczącą szeroko pojętego zagadnienia śmierci pt. Człowiek w obliczu kresu życia – studia interdyscyplinarne. Mamy w zamiarze dostarczyć opracowanie, które w trzech wymiarach zarysowuje eksponowane zagadnienie, tj. Współczesne zainteresowania śmiercią – w stronę egzystencjalnej przepaści, Myślenie trudne, lecz niezbędne – cenne doświadczenia śmierci, Śmierć społeczna – nieposkromione myśli o unicestwieniu. W zależności od wymiaru mówimy m.in. o kwestii związanej z odchodzeniem, odejściem, końcem i wiarą w to, że „życie ludzkie się jeszcze nie kończy”. W tekstach wyłania się walka o życie, ważne jest bowiem to, aby je dogonić, nadać mu sens, nową jakość – zwłaszcza w ostatnich dniach, chwilach zanim odejdzie z ostatnim oddechem. Ilustruje się jednocześnie doświadczanie śmierci widzianej z różnych perspektyw, a także wyrażonej w ignorancji, spychaniu na margines społecznego funkcjonowania zarówno problemów, jak i osób z nimi się zmagających, piętnowaniu zjawisk będących udziałem człowieka wówczas, kiedy żyje. Można by wskazać, że jest to uśmiercanie za życia. Ten wymiar ma na celu przywołać refleksję i mądrość, która spowoduje pragnienie otwarcia się na życie, innego spojrzenia na nie. Zarysowane wymiary związane są z uczeniem się na nowo każdego etapu życia zbliżającego nas do śmierci. Może być to zmaganie ze śmiertelną chorobą kogoś bliskiego, swoją, towarzyszenie komuś w odchodzeniu, a także zmiana myślenia i redefiniowania zjawisk zepchniętych na margines – kres życia. Może to być w końcu i nowy sposób rozumienia, udzielania pomocy, otwierania drzwi przed tymi, którzy tak jak inni zasługują na takie samo życie ze względu na jego osobowy wymiar i nadaną każdemu bez wyjątku godność. Holistycznie rzecz ujmując, należy nadmienić, że niewątpliwie ukazane teksty nie są przygodnie dobrane, ale posiadają wspólny mianownik o wektorze rozważań skoncentrowanych na krańcach egzystencjalnego tchnienia. Kreślone w książce słowa dookreślają i wypełniają niniejszy dyskurs, wywołując – jak należy mniemać – trudne myśli oraz refleksje o przemijaniu i doczesności. Instynkt życia oraz konstruowanie ścieżki własnego rozwoju, a także sam fakt codziennego funkcjonowania, rozniecają uzasadnione obawy szczególnie w kontekście nurtu ziemskiego bytowania o to, co wydarzy się jutro, jak potoczy się moje życie. Lokując nasze dysputy w takiej problematyce, pomimo jej ciężaru egzystencjonalnego liczymy, że staną się one zachętą do naukowego namysłu. Polecamy niniejszą lekturę z nadzieją na życzliwe przyjęcie i pozytywny odbiór...(https://aros.pl/ksiazka/czlowiek-w-obliczu-kresu-zycia)

Diagnoza i terapia są ważnym tematem w dyskursie pomagania, wspierania rozwoju, zwłaszcza w odniesieniu do logopedii, pedagogiki czy psychologii. Treścią niniejszej publikacji są zagadnienia diagnozy i terapii w pracy logopedy i nauczyciela-terapeuty, co porządkuje niejako i ogranicza zakres podjętych rozważań. Zarówno logopeda, jak i nauczyciel/terapeuta są specjalistami, których działania pomocowe regulowane zapisami prawa wpisują się w działania szkoły i oświatowego systemu pomocy. Mimo znaczącego dorobku w logopedii i terapii pedagogicznej wciąż pojawiają się nowe przestrzenie analiz teoretycznych i badań empirycznych, podkreślające relację teorii z praktyką. Podjęte w książce dyskursy są udziałem osób tworzących naukę, ale też praktyków, co stanowi o wartości i zróżnicowaniu treściowym publikacji.(http://www.empik.com/diagnoza-i-terapia-w-pracy-logopedy-i-nauczyciela-terapeuty-konteksty-teoretyczne-i-praktyka-opracowanie-zbiorowe,p1171062158,ksiazka-p)

Diagnoza interdyscyplinarna rozumiana jako proces stanowi szereg profesjonalnych i wielospecjalistycznych zamierzonych i ustrukturyzowanych czynności, których podstawowym celem powinna być identyfikacja zdolności poznawczych oraz określenie możliwości rozwojowych, a także wskazanie przyczyn zachowań odbiegających od normy i utrudniających jednostce funkcjonowanie w przestrzeni edukacyjnej i społecznej. Natomiast diagnoza interdyscyplinarna, która jest efektem końcowym (wynikiem) tego procesu, powinna mieć na uwadze szerokie poznanie jednostki, osadzone wielokontekstowo i ujmowane z różnych perspektyw, oraz uwzględniać analizę zebranych danych, będąc warunkiem koniecznym najlepszego i optymalnego wykorzystania potencjału oraz ilorazu rozwojowego jednostki. W tym ujęciu diagnoza interdyscyplinarna jest punktem odniesienia dla działań modyfikacyjnych, edukacyjnych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych. Monografia jest skierowana do szerokiego grona czytelników związanych ze środowiskiem naukowo-badawczym oraz praktyką pedagogiczną: nauczycieli i specjalistów zajmujących się szeroko pojętą terapią, a także rodziców i studentów pedagogiki zainteresowanych problematyką diagnozy interdyscyplinarnej. Należy podkreślić, że opracowanie może być podstawą do dalszych analiz i naukowo-praktycznych poszukiwań skierowanych na wskazanie rozwiązań odnoszących się do profesjonalno-systemowego wsparcia dziecka z problemami rozwojowo-funkcjonalnymi...(http://www.empik.com/diagnoza-interdyscyplinarna-wybrane-problemy-opracowanie-zbiorowe,p1171248615,ksiazka-p)

Niniejszy tom, otwierający cykl, został podzielony na dwie części. Pierwsza to przyczynki do refleksji nad dobrem najwyższym, czyli summum bonum, które jest celem samym w sobie, zawierającym wszystkie inne rodzaje dobra. Pojęcie to zostało wprowadzone przez Cycerona jako odniesienie do idei boskości w starożytnej filozofii greckiej, później było stosowane w filozofii średniowiecznej i w kantyzmie do opisania wartości autotelicznej, wartości samej w sobie, naczelnej, najważniejszej, zajmującej najwyższe miejsce w hierarchii wartości. Nie sposób oceniać summum bonum pragmatycznie ze względu na skutki, jakie powoduje w działaniu, ponieważ jest wartością już tylko z tego powodu, że istnieje. Część drugą zatytułowano bonum honestum, czyli dobro godziwe. Odpowiadają mu wartości absolutne, będące kwantyfikatorami ostatecznej racji kultury. To dzięki nim człowiek doznaje (przeczuwa obecność) absolutu, uniwersum, sacrum. W niniejszym tomie i w kolejnych publikacjach projektowanego cyklu Czytelnik znajdzie konieczną refleksję nad antytezą dobra i zła, obecną przecież realnie i dotkliwie w ludzkiej egzystencji w ogóle, w każdym jej bycie indywidualnym i zbiorowym, a w wychowaniu dziecka w szczególności. Ta obecność zła obejmuje np. pseudowychowanie – wychowanie nieadekwatne, fikcyjne, wyobcowane, zawładające, sięgając aż po „czarną pedagogikę”, nie-wychowanie i różne inne pedagogiczne zło-byty dziecięctwa – dziecko jako świadek zła (małoletni), dziecko jako sprawca zła (nieletni). W wychowaniu ważna jest zarówno ochrona dziecka przed złem, jak i przygotowanie go do nieuchronnego z nim spotkania, do „zarządzania” złem – choćby przez przeżywanie w baśniach oczywistego triumfu dobra...(http://www.empik.com/dobro-i-zlo-w-wychowaniu-dziecka-tom-1-ku-dobru-muchacka-bozena-glazewski-michal,p1184585747,ksiazka-p)

Drugi tom agatologicznego (gr. agathón = dobro) cyklu wydawniczego pt. "Dobro i zło w wychowaniu dziecka" – wieloautorską publikację pedagogiczną, podnoszącą wartość mądrej edukacji ku dobru, a przeciw złu w różnych dziedzinach i przestrzeniach wychowania. Tom niniejszy, zatytułowany "Przeciw złu", został poświęcony, w odróżnieniu od tomu pierwszego, tym właśnie dylematom utylitarystyczno-pragmatycznego i metafizycznego wymiaru dobra i zła. Znajduje to swój wyraz już w jego strukturze – trychotomicznym podziale formalnym. Pierwsza z trzech części zawiera przyczynki do refleksji nad dobrem przyjemnym, czyli Bonum delectabile, druga obejmuje teksty na temat postaci dobra pożytecznego, Bonum utile, część trzecia zaś – Contra malo – odnosi się do zła, czy raczej do sprzeciwu wobec istnienia zła. Tytułowa apostrofa "przeciw złu" wyznacza właściwie pedagogiczne credo całego tomu drugiego...(http://www.empik.com/dobro-i-zlo-w-wychowaniu-dziecka-tom-2-przeciw-zlu-muchacka-bozena-glazewski-michal,p1184621030,ksiazka-p)

Joanna Głodkowska - profesor zwyczajny nauk społecznych, dyrektor Instytutu Pedagogiki Specjalnej w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, redaktor naczelna czasopisma naukowego "Człowiek-Niepełnosprawność-Społeczeństwo", inicjatorka pierwszego w Polsce kierunku kształcenia „Interdyscyplinarne studia nad niepełnosprawnością”. W działalności naukowej podejmuje analizy koncepcyjne i badawcze związane z pedagogiką specjalną, dydaktyką specjalną, diagnostyką psychopedagogiczną. Autorka licznych książek i artykułów, redaktor naukowy publikacji zbiorowych podejmujących problematykę wielokontekstowego odczytywania fenomenu niepełnosprawności w perspektywie dobrostanu, podmiotowości, optymalnego funkcjonowania i wsparcia. Oddajemy do rąk Czytelników podręczniki akademickie z zakresu dydaktyki specjalnej. "Dydaktyka specjalna. Od systematyki do projektowania dydaktyk specjalistycznych" to zbiór analiz i przegląd dydaktyk specjalistycznych, będąca praktycznym rozwinięciem definicji i systematyk zawartych w publikacji "Dydaktyka specjalna. Od wzorca do interpretacji". Te dwie publikacje stanowią jedyne na rynku kompletne źródło wiedzy na temat dydaktyki specjalnej. Poszczególne rozdziały książki "Dydaktyka specjalna. Od wzorca do interpretacji" Autorka ukierunkowała na dookreślanie znaczeń (definicje, klasyfikacje) oraz budowanie systematyki dydaktyki specjalnej i opracowanie założeń do projektowania dydaktyk specjalistycznych. Daje to podstawy wyjaśniania rzeczywistości edukacyjnej także przez rozważanie inspirujących badawczo obszarów dydaktyki specjalnej, wyłanianie i nazywanie jej kanonów, formułowanie prawidłowości dydaktycznych oraz rozpoznawanie swoistości dydaktyki specjalnej. Przyjęte w tej publikacji definicje i systematyka dydaktyki specjalnej stały się pewnego rodzaju wykładnią dla analiz i przeglądu dydaktyk specjalistycznych, które zostały zaprezentowane w publikacji pt. "Dydaktyka specjalna. Od systematyki do projektowania dydaktyk specjalistycznych"...(https://aros.pl/ksiazka/dydaktyka-specjalna-od-systematyki-do-projektowania-dydaktyk-specjalistycznych)

Publikacja zatytułowana „Edukacyjno-terapeutyczna podróż w lepszą stronę” ukazuje możliwości dokonania zmian w procesie edukacji, terapii i rehabilitacji osób z niepełnosprawnością, chorujących przewlekle, z zaburzeniami rozwojowymi i innymi dysfunkcjami. Tom ten ma stanowić preludium do serii wydawniczej pod redakcją prof. dr hab. Anny Nowak „W Przestrzeni Niepełnosprawności”, w której będą poruszane kwestie szeroko rozumianej pedagogiki specjalnej. Monografia została podzielona na trzy części. Pierwsza z nich zawiera artykuły na temat istoty kształcenia przyszłych pedagogów specjalnych oraz konieczności przemian w szkole jako organizacji. Część druga podejmuje kwestie związane z trudnościami edukacyjnymi dziecka wynikającymi z niepełnosprawności, występujących zaburzeń rozwojowych czy choroby. Ostatnią, trzecią część książki zamykają studia poświęcone autonomii, samodzielności, samodecydowaniu adolescentów i dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną.(https://www.empik.com/w-przestrzeni-niepelnosprawnosci-tom-1-edukacyjno-terapeutyczna-podroz-w-lepsza-strone-opracowanie-zbiorowe,p1193544104,ksiazka-p)

Wywołując w świadomości hasło „dzieciństwo”, budzimy z reguły obrazy pogodne, nawet szczęśliwe. Dzieci nie powinny mieć zmartwień – kłopoty przejmują dorośli. Okres dzieciństwa, w którym w naturalnym procesie uspołeczniania poznaje się wymagania otoczenia, w silnym stopniu kształtuje zręby osobowości podstawowej. Wtedy następuje pierwsze tworzenie się obrazów świata społecznego z jego radościami i smutkami. Powstają wyobrażenia o sobie i swoich możliwościach, a nawet marzenia. Wyobrażenia te są odbiciem doświadczeń dziecięcych, ich intelektualno-emocjonalnych interpretacji zdarzeń, obrazów kulturowych oraz ocen wartościujących, które słyszą i poznają. W romantycznym spojrzeniu na dzieciństwo, jakie ukazują antropolodzy kultury odnoszący je do zakładanych celów i form wychowania, jest ono dojrzewaniem do następnych okresów w życiu (Rogers, 2001, s. 202–214). To, co się w tych latach dzieje, ma budować człowieka szczęśliwego, otwartego na ludzi, chętnego zmianom świata na lepsze, twórczego. Dzieciństwo jest wprawdzie okresem uczenia się potrzebnych umiejętności w życiu dorosłym, ale zakres i formy wybierają z troską dorośli. W dużej części przypadków tak jest, ale zarazem część dzieci z bardzo wielu powodów takiego radosnego dzieciństwa nie doświadcza. Przyczyny są różne: choroby przewlekle, deficyty rozwojowe czy niepełnosprawności, ale i takie, które z tym związane są bezpośrednio i pośrednio, a nawet wynikają całkowicie z innych przyczyn. O tym jest ta książka? O emocjach dzieci i młodzieży z trudnościami w rozwoju i zachowaniu i o smutnym czasem życiu, negatywnych, traumatycznych doświadczeniach, niezaspokojonych potrzebach, utraconych marzeniach i nadziejach, o braku rozumienia przez bliskich... [...](http://www.empik.com/emocje-dzieci-i-mlodziezy-z-trudnosciami-w-rozwoju-i-zachowaniu,p1144413338,ksiazka-p)

Historia ucieczek z komunistycznej Polski sięga pierwszych powojennych miesięcy, a więc czasów, kiedy ostateczny kształt jej granic nie został jeszcze określony, a system ich ochrony w zasadzie nie istniał. O ile jednak szczególne uwarunkowania tego okresu pozwoliły wielu ludziom względnie bezpiecznie opuścić kraj, o tyle w miarę umacniania się reżimu podjęcie decyzji o nielegalnej ucieczce często wiązało się z dużo większym ryzkiem niż tylko niebezpieczeństwo zatrzymania śmiałka. Nie zmienia to jednak faktu, że na przestrzeni ponad czterech kolejnych dekad obywatele Polski Ludowej najrozmaitszymi sposobami starali się przedostać za żelazną kurtynę...(https://lenaczyta.pl/Granica-szeroko-zamknieta-p263012)

Zjawisko hejtu zbadali badacze wielu specjalności: kulturoznawcy, literaturoznawcy, medioznawcy, socjologowie, psychologowie, filozofowie, politolodzy oraz badacze prawa. Dzięki multidyscyplinarnej perspektywie czytelnik może się dowiedzieć o hejcie rzeczy, o których nie miał pojęcia, choć wydawałoby się, że jest to zjawisko każdemu dobrze znane, proste i nie wymagające głębokich analiz. A jednak ta książka pokazuje, że jest inaczej. Pokazuje, jak mało możemy wiedzieć o zjawisku, które dobrze znamy. I jak dużo musimy się jeszcze nauczyć. - prof. dr hab. Paweł Łuków, kierownik Zakładu Etyki UW, redaktor naczelny czasopisma "Etyka" Wiele dotychczas napisano o sztuce miłości, niewiele natomiast o sztuce nienawiści. Oczywiście zawsze można zadać pytanie, czy to jest sztuka. Hejterstwo bowiem zalewa nas zewsząd i każe myśleć raczej o miernocie, aniżeli o elitarności sztuki. Monografia młodych adeptów nauki jest świeżym spojrzeniem na nowe zjawisko kulturowe. - prof. dr hab. Jarosław Płuciennik...(https://aros.pl/ksiazka/hejterstwo-nowa-praktyka-kulturowa)

Kolejny tom z serii „Nauka – Dydaktyka – Praktyka” jest poświęcony przedsięwzięciom popularyzującym czytelnictwo wśród dzieci i młodzieży, które są podejmowane przez różne instytucje, przede wszystkim biblioteki, a także analizie wybranych segmentów współczesnego rynku wydawnictw dziecięco-młodzieżowych. Czytelnik znajdzie tu informacje dotyczące roli bibliotek, aranżacji ich przestrzeni, reorganizacji ich działalności oraz inicjatyw mających na celu promocję czytelnictwa i kształtowanie nawyków czytelniczych. Autorzy zajęli się ponadto wybranymi zagadnieniami z zakresu zainteresowań czytelniczych młodego odbiorcy i odpowiadających na nie ofert wydawniczych. (http://www.sbp.pl/wydawnictwa/produkt?produkt_id=318)

Celem niniejszego opracowania jest szeroko rozumiana refleksja nad kategoriami (nie)obecnymi w obszarze współczesnej edukacji. Staje się ona szczególnie istotna w kontekście permanentnych reform w systemie oświaty, które choć wprowadzają wiele deklarowanych zmian, to nadal pozostają na poziomie strukturalnym, tzn. dotyczą zewnętrznych aspektów szkoły. Jednak, jak zauważa Marek Konieczniak, zmiany strukturalne nigdy nie zmieniają paradygmatu, z którego się wywodzą, a dominujący paradygmat polskiej szkoły wciąż mocno opiera się na uprzedmiotawianiu wszystkich podmiotów edukacji. Budowanie paradygmatu jest procesem oddolnym, co staje się szansą na jego zmianę. Tam, gdzie osoby zaangażowane w edukację (nauczyciele, rodzice, uczniowie) czują, że należy podejmować nowe inicjatywy i działania, tam zmienia się ludzka świadomość i więcej uwagi poświęca się m.in. zaniedbanym kategoriom, co pozwala na wychodzenie poza ramy obowiązującego paradygmatu. Zaproponowane przez Autorów opracowania i analizy wpisują się w ten kierunek i koncentrują wokół trzech zasadniczych nurtów: 1. (Nie)obecne lub zaniedbane kategorie edukacyjne. 2. Dziecko w (nie)obecnych przestrzeniach oddziaływań edukacyjnych. 3. (Nie)obecne podmioty wychowania. Powyższe obszary wyraźnie wskazują, że miarą i oceną wartości edukacji powinny być nie tylko kryteria „szkolne” podlegające miarom i wskaźnikom, ale także „życiowe”, „zawodowe”, „społeczne” i „kulturalne”, ponieważ – podążając za Czesławem Banachem – chodzi przecież o to, aby młodzież i dorośli ludzie umieli funkcjonować w różnych formach aktywności oraz samorealizować się i rozwijać jako „kapitał ludzki”. Niniejsza monografia składa się z trzech tematycznie wyselekcjonowanych części. W pierwszej z nich podjęto analizę w zakresie (nie)obecnych lub zaniedbanych kategorii edukacyjnych. Rozważania rozpoczyna tekst Danuty Waloszek, która w sposób wnikliwy przedstawia i wyjaśnia znaczenie pewności i niepewności w kształceniu kandydatów na nauczycieli. Autorka uważa, że studenci powinni się uczyć organizacji warunków edukacji z uwzględnieniem cech i właściwości dzieci, które są aktywne i nieprzewidywalne. Muszą więc nastawiać się na niepewność jako zjawisko cywilizacyjne i edukacyjne, uczyć się oczekiwania nieoczekiwanych zachowań. Danuta Opozda, podejmując refleksję nad potocznością w przestrzeni codzienności edukacyjnej, przedstawia tę kategorię jako podręczną wiedzę wpisaną w rzeczywistość edukacyjną. Jednocześnie akcentuje fakt, że ta codzienna wiedza nie jest w dostateczny sposób dostrzegana i respektowana w pracy pedagogicznej nauczycieli i wychowawców...(https://aros.pl/ksiazka/kategorie-nieobecne-w-edukacji)

Wszyscy uczniowie mają prawo do osiągania sukcesu na miarę swoich możliwości, do troski, czasu i uwagi nauczycieli, do dostosowywania do ich potrzeb tempa i metod pracy. Jak jednak polonista, realizując jeden program nauczania w tradycyjnym systemie klasowo-lekcyjnym, może rozwijać talenty, reagować na braki, motywować do nauki? Autorzy niniejszej książki przedstawiają zarówno przyczyny kłopotów z odpowiadaniem na odmienne potrzeby i zainteresowania młodych ludzi, jak i dobre praktyki indywidualizacji, inspirowane doświadczeniami dydaktyk zagranicznych. Podsuwają przykłady indywidualizacji w kształceniu językowym i literacko-kulturowym, propozycje różnicowania lektury i sposobów jej czytania. Czytelnik znajdzie tu odpowiedzi na pytania, jak pracować z uczniem ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi i wychowawczymi, jak diagnozować przyczyny niedostosowania społecznego młodych ludzi. Eksperci podpowiadają, jak radzić sobie w środowisku wielokulturowym, jak pracować z przybyszami i jak do spotkania z nimi, wolnego od krzywdzących stereotypów narodowościowych, przygotować klasy; jak małym imigrantom i reemigrantom stwarzać warunki, aby mogli włączyć się w obowiązujący system kształcenia, poznać dobrze język i zrealizować wymagania programowe, pozwalające na dalszą edukację. W szkole bowiem KAŻDY UCZEŃ JEST WAŻNY...(https://aros.pl/ksiazka/kazdy-uczen-jest-wazny-indywidualizacja-na-lekcji-jezyka-polskiego)

Publikacja jest interesującym głosem w dyskusji nad kategorią badawczą, jaką jest młodzież. Pozwala się przyjrzeć zróżnicowanym polom problemowym i wielości podejść do niezwykle złożonej i niejednoznacznej kondycji młodzieży w epoce późnej nowoczesności. Inspiruje czytelnika do własnych przemyśleń na temat problemów edukacji, współczesnych wyzwań i nieodkrytych bądź pomijanych możliwości dialogu na tematy istotne w różnych przestrzeniach edukacyjnych. Recenzowana książka nie daje gotowych recept, nie rozstrzyga kwestii edukacyjnych, ale pokazuje stosunek badaczy z różnych środowisk akademickich do ważnych – w ich ocenie – fenomenów społecznych i kwestii pedagogicznych organizujących się wokół kategorii młodzieży. Autorki i Autorzy analizują różne kwestie, dzielą się swoimi spostrzeżeniami, pokazują niekiedy dobre praktyki. – z recenzji dr hab. Danuty Wajsprych, prof. OSW Redaktorzy tomu zadbali o to, aby w dyskusji nad doświadczeniami, problemami i perspektywami młodego pokolenia zabrali głos badacze reprezentujący zarówno środowisko pedagogów, jak i inne dyscypliny naukowe. Ma to istotne znaczenie w przypadku, gdy poddawane są analizie takie interdyscyplinarne kategorie, jak m.in. indywidualna i społeczna tożsamość jednostki, wartości i preferencje aksjologiczne czy postrzeganie Innego. (...) Prezentowane w opracowaniu wybrane rezultaty badań zasługują na uwagę z co najmniej kilku powodów. Po pierwsze – są dobrą ilustracją zróżnicowania praktycznych rozwiązań w zakresie pracy edukacyjnej z młodzieżą. Po drugie – walorem badań jest uchwycenie zmian zachodzących w postrzeganiu formalnej i nieformalnej działalności edukacyjnej realizowanej wobec młodzieży. Po trzecie – lektura publikacji pozwala na poznanie (wprawdzie z konieczności cząstkowego) ale wielostronnego oglądu złożonych zagadnień edukacji międzykulturowej. – z recenzji prof. dr hab. Ewy Ogrodzkiej-Mazur...(https://aros.pl/ksiazka/mlodzi-przeciw-czemu-sie-buntuja-czego-pragna-co-buduja)

Moją dawną rezerwę odczuwaną w stosunku do pierwszych, amatorskich prób leczenia muzyką niwelowały stopniowo kolejne wydarzenia. (…) Przełomowym elementem w mojej edukacji muzykoterapeutycznej stała się złożona mi propozycja oceny pracy pt. „Muzykoterapia”. Między wglądem a inkluzją, którą – przyznaję – przyjąłem z dużym zaciekawieniem i przeczytałem z ogromną przyjemnością i – wzrastającą w miarę zapoznawania się z kolejnymi artykułami – satysfakcją. (…) Otrzymujemy dzieło obszerne, wielowątkowe, wartościowe i potrzebne. Ze względu na rozmiar nie jest to księga przeznaczona do przeczytania „jednym tchem”, ale też nie takie było jej przeznaczenie. Autorom nie chodziło wszak o stworzenie zbioru zamkniętego ani wyczerpującego podjętą problematykę, ale wzbudzenie w czytelniku pogłębionej refleksji, zachęcenia do wielokrotnego powracania do przeczytanych już rozdziałów, zależnie od potrzeb. Głęboko wierzę, że ten cel zostanie osiągnięty. Z recenzji prof. dr. hab. Leszka Bajona Praca stanowi istotny wkład w badania nad społecznymi konsekwencjami muzykoterapii. Zainteresowanie tą tematyką znajduje uzasadnienie zarówno ze względu na poszukiwanie paradygmatu umożliwiającego łączenie procesów inkluzji społecznej z muzykoterapią, jak i pogłębiania wiedzy ekonomicznej, socjologicznej czy psychologicznej dotyczącej procesów włączania poszczególnych grup społeczno-ekonomicznych w nurt życia społeczeństwa. W tym kontekście podjęta tematyka ma znaczne zadanie aplikacyjne, ponieważ może stanowić cenną wskazówkę przy doborze instrumentów, które w najbardziej efektywny sposób pomogą na włączanie się w życie, tym samym zmniejszając grupę jednostek pozostających na marginesie. (…) Autorzy zakładają, że inkluzja wiąże się z gotowością i motywacją do włączania, zdolnością do uczenia się i nabywania cech inkluzyjnych. Słusznie zwracają uwagę, że potrzebne jest wsparcie w ściśle określonych sytuacjach, bez którego nie jest możliwa spójność społeczna. (…) Patrzą na to zjawisko wielostronnie, interdyscyplinarnie i przez pryzmat wielości form wykluczenia społecznego. Już na wstępie zaznaczając, że „jest to proces, który zaczyna się w głowach”. Z recenzji dr. hab. Sławomira Kalinowskiego...(http://www.empik.com/muzykoterapia-miedzy-wgladem-a-inkluzja-cylkowska-nowak-miroslawa-strzelecki-wojciech,p1144409098,ksiazka-p)

Książka przybliża czytelnikowi szereg zagadnień związanych z demoralizacją młodzieży szczególnie w kontekście zażywania substancji psychoaktywnych. Zebrane artykuły, autorstwa specjalistów w takich dziedzinach naukowych jak psychiatria, psychologia, pedagogika czy prawo, oraz praktyków pracujących z młodzieżą w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych, schroniskach dla nieletnich i zakładach poprawczych, wspierają aktualną wiedzę dotyczącą omawianych zagadnień. Przedstawione opracowania dotyczą zarówno badań empirycznych prowadzonych przez autorów, analizy współczesnych, zmieniających się trendów dotyczących skutków zażywania substancji psychoaktywnych, profilaktyki i czynników warunkujących rozwój zarówno uzależnień, jak i przestępczości nieletnich...(https://aros.pl/ksiazka/narkotyki-a-demoralizacja)

Dynamiczny rozwój nowych ruchów społecznych, powstających w odpowiedzi na pojawiające się problemy i zagrożenia, skłonił autorów niniejszej publikacji do pogłębionej analizy zjawiska. Jej celem jest usystematyzowanie i ocena doświadczeń związanych z tymi ruchami, diagnoza ich obecnego stanu w Polsce i na świecie oraz wskazanie wyzwań, zagrożeń i perspektyw dla ich rozwoju. Ma temu służyć przedstawienie kwestii terminologicznych, genezy i uwarunkowań nowych ruchów społecznych, idei i koncepcji przez nie formułowanych oraz wskazanie podstawowych form ich działania. Zostaną także przybliżone wymiar bezpieczeństwa społecznego, narodowego i międzynarodowego oraz medialny obraz omawianych ruchów. Niniejsze opracowanie składa się z trzech części: Terminologia, idee i koncepcje nowych ruchów społecznych, Nowe ruchy społeczne na świecie – wybrane przykłady oraz Nowe ruchy społeczne w Polsce – wybrane przykłady. W pierwszej z nich czytelnicy znajdą siedem artykułów naukowych, w których zaprezentowano kwestie terminologiczne, a także idee i koncepcje nowych ruchów społecznych. Druga część publikacji składa się z ośmiu artykułów na temat nowych ruchów społecznych na świecie. Trzecia część publikacji składa się z siedmiu artykułów, w których przedstawiono nowe ruchy społeczne funkcjonujące w Polsce...(https://aros.pl/ksiazka/nowe-ruchy-spoleczne)